Kerst op Tofino

Eenzaam? Nee, totaal niet! In de planning van onze reis zouden we een oceaanoversteek aan het maken zijn. Kerstspulletjes lieten we in Nederland achter, daar zou ons hoofd niet naar staan. Met een beetje geluk zouden we een rustige zee hebben en kon ik een warme maaltijd koken. Achteraf lachen we hierom.

Bekende Nederlanders op een fantastisch Tenerife

Het is een mooie winterdag hier in Tenerife en we zitten met z’n allen aan de lunch in de kajuit. Dan horen we buiten een voorzichtig “Goede middag, is daar iemand?” “Hey dat is gezellig nog een andere Nederlander hier in de Marina”, zeg ik tegen Bianca en ik steek mijn hoofd uit het luik. Over de kuiprand heen wordt ik aangekeken door een vrolijk uitziende man met donker haar. Zoals hij daar zo staat in zijn opvallende nette blauwe pak, ziet hij er nu niet echt uit als een watersporter. Toch komt hij me vaag bekend voor, maar waarvan? Het wil me niet te binnen schieten. Op dat moment vraagt hij of hij ons even mag storen en een paar vragen mag stellen. Ik zie nu dat er behalve de man in het blauwe pak, nog een vijftal mensen vanaf de steiger naar mij staan te kijken. Dat moet de bemanning van een flink jacht zijn, denk ik nog even. Maar dan kijk ik recht in de lens van een professionele filmcamera en vanuit mijn ooghoek zie ik zo’n pluizige microfoon boven de buiskap neergelaten worden.

Beau in San Miguel

Vrolijk kerstfeest

Lieve volgers van ons blog,

2014 was voor ons een bijzonder jaar, het begin van onze droomreis. Een jaar dat begon met veel stress, laatste voorbereidingen, een emotioneel afscheid en daarna een periode waarin we op zoek moesten naar een nieuw ritme.

Naast het ont-stressen, de zeeziekte en motorpech kijken we terug op een mooi jaar. We hebben vele dolfijnen gezien, genoten van prachtige strandjes en onze ogen uitgekeken bij de ruige vulkaanlandschappen.

Het is hier, op Tenerife, nog steeds 20 graden en dat maakt het tot een bijzondere kerst; Een kerst zonder familie en met een kerststal onder de banenbomen.

Mañana, mañana?

Liftkraan geinstalleerd.
We zijn er klaar voor!

De weg vinden in een onbekend land is lastig en zeker als je de taal niet goed spreekt. Gelukkig helpt de (gebrekkig Engels sprekende) havenmeester ons op pad. Maar met onze eerdere ervaringen van het lange wachten op de liftkraan en de spaanse “mañana”-cultuur, blijven we wat wantrouwend. Morgen kunnen we de eerste offerte verwachten en dat klinkt ons goed in de oren.

Lieve Oma Ans

Lieve oma Ans, bedankt voor alle liefde die u mij hebt gegeven,

en één ding staat vast,

de herinneringen aan u blijven altijd leven!

[Bianca]

Duizend keuzes op het mooie Lanzarote en Tenerife

Alleen bij de dorpjes groeien palmbomen.

De keus om wel of niet door te varen blijft gespreksonderwerp van de dag. We bekijken en bespreken alle mogelijkheden. In welk seizoen kunnen we terug naar Nederland? Wanneer kunnen we verder? Wat voor wind en golven kunnen we verwachten op welke oversteken? Wat als we oversteken en dit heel slecht bevalt? Hoe groot is de kans op uitdroging vanwege zeeziekte?

Oversteek naar de Canarische eilanden, een tocht met hoogte en dieptepunten

Met mijn vader extra aan boord, besluit ik deze tocht geen zeeziektetabletten in te nemen. Na 2 a 3 dagen raken de meeste mensen over de zeeziekte heen en we zien deze tocht als een soort experiment voor de komende grotere oversteken. Woensdagmorgen vertrekken we vol energie uit Lagos. Hopelijk wordt deze tocht een groter succes, dan onze eerdere poging.

Gezamenlijk met de Danhu verlaten we Lagos. Er staan weinig golven, maar helaas ook te weinig wind. We zetten het grootzeil, proberen nog wat meer snelheid te halen uit onze halfwinder, maar moeten uiteindelijk toch onze motor bijzetten. Na een paar uurtjes gaat het harder waaien en kunnen we heerlijk zeilen. Het katterige gevoel verdwijnt en we hebben de smaak te pakken.

Lagos is zo slecht nog niet

Na 4 uur varen kijken we elkaar aan: “Gaan we verder of terug?” De deining slingert het schip heftig van links naar rechts. We hebben er geen lol in en voelen ons alles behalve goed. De voorspelling van de golven klopt, ze zijn inderdaad nog aardig aan de hoge kant…. Daarentegen klopt de voorspelling van de wind helaas niet. Er zou een stevige oosten wind moeten staan van 5 a 6 beaufort, maar de wind zwakt al snel af en we komen amper vooruit op het zeil. Niks geen stabiliteit in de golven.

Depressies om depressief van te worden!

Aangekomen in Lagos, in de Algarve, wachten we nu al 2 weken om weer verder te kunnen. De noordenwind laat ons nog steeds in de steek. De wind waait hard, uit de verkeerde richting en er staan golven van 5-6 meter. Geen denken aan om te vertrekken! En zo denken de meeste mensen, dus langzaam ontstaat er een groep van wachtende boten.

Vakantiedrukte en problemen met de hoge temperatuur

Onder brug bij Lisabon

Toen we, nu dik twee weken geleden, aankwamen in Lissabon, leek een geplande stop van twee weken een zee van tijd te bieden. Een soort vakantie van het varen, waarin we even niet de weerberichten hoeven te volgen en tochten voor te bereiden. Even lekker aan een steiger liggen, geen gehannes met de bijboot en een lekkere douche om de hoek. Gewoon even relaxen. Tsja, we hadden beter moeten weten, want niets is minder waar. De afgelopen weken waren druk en zijn voorbij gevlogen!

Portugal, waar is de Portugese Noord?

Toen we deze reis aan het voorbereiden waren leek het zeilen langs de Portugese kust allemaal zo eenvoudig. In de zomermaanden waait er namelijk bijna altijd een wind uit Noordelijke richting. Deze wind wordt veroorzaakt door de verschillen in luchtdruk tussen een hogedruk gebied boven de Atlantische oceaan, het zogenaamde Azoren hoog, en de door opwarming ontstane gebieden van lage druk boven het Iberische schiereiland (Spanje en Portugal). Voor ons als zeilers, onderweg naar de warme zuidelijke streken, is dat erg gunstig. De wind blaast je als het ware naar je bestemming toe. Maar sinds begin september laat de Portugese Noord het compleet afweten.

Laatste Spaanse Ria

De afscheidskaartjes met gelukwensen en lieve woorden hangen nog steeds in de kajuit, hoewel ons afscheidsfeest toch al weer een tijd terug was. Maar het doet me goed om onze vrienden en familie toch een soort van bij me te hebben. Het besef dat we niet gewoon op vakantie zijn, wordt steeds groter en het missen van vrienden ook. De omgeving hier is echter zo prachtig en dat vraagt om meer. Wat valt er nog meer te ontdekken? Twee maanden door Spanje cruisen was gaaf, maar het is bijna weer tijd voor afscheid, Portugal, here we come!

Op het strandje bij Moana, de boot voor anker
met op de achtergrond Vigo.

De tijd gaat snel voorbij als het gezellig is. Ondertussen liggen we in Baiona, alweer de laatste Ria in Spanje. Na alle mooie Ria’s worden we wel een beetje verwend en moet een mooie ankerplaats aan steeds hogere eisen voldoen. In Ria de Arosa, in het plaatsje A Pobra do Caraminal, waren we met alles wel heel erg verwend (behalve de regen). Aan het strand, waar we naar toe konden roeien, lag een mega supermarkt, we hadden het lekkerste stokbrood tot nu toe en voor de meeste winden lag je er erg beschut. Er was alleen een klein addertje onder het gras…

Relaxen in de Ria’s

Onze boord-speeltuin!

Welke dag is het vandaag? Uhm? Zitten we nog in juli of is het al augustus?
Ondertussen zijn we bijna 2 maanden onderweg en weten we steeds meer te genieten. Het mag hier dan wel “Costa da Morte” genoemd worden, maar “Costa da Relaxe” zou net zo gepast zijn. Ligt dit aan de omgeving, de plaatselijke bevolking, het mooie weer, andere cruisers, mijn moeder die op visite is geweest of komen we nu eindelijk zelf tot rust? De waarheid zal waarschijnlijk een combinatie van dat alles zijn.



Gezellig etentje met mijn ouders en ex-buurtjes.

Costa del Morte



Tientallen schepen nemen deel aan de processie

Heel de middag hangt er al een aparte sfeer in het dorp, in de straten verzamelen zich de lokale dorpsbewoners. De oudere mensen zoeken een plekje in de schaduw, van waaruit ze de straat en de haven in de gaten kunnen houden. Er is extra politie op de been en aan boord van de grote patrouille boot van de Guardia Civil heerst een bijzondere bedrijvigheid. Rond half zeven beginnen van alle kanten, grote en kleine schepen naar de vissershaven te varen. Alle schepen zijn afgeladen met volwassenen en kinderen en wij vragen ons soms af hoe de man of vrouw aan het roer nog kan zien waarheen hij of zij moet sturen. Vanuit onze bijboot slaan wij dit alles gade en proberen uit de buurt van de grootste drukte te blijven. Dan begint plots een harde sirene te loeien en barst een heftig geknal van vuurwerk los. Wanneer ik mijn ogen sluit heeft het nog het meeste weg van een scene uit een film over de tweede wereldoorlog. Na enkele minuten wordt aan deze kakafonie van geluiden ook het geluid van de lokale kerkklok toegevoegd. 

Een overpeinzing

Strand in centrum van de stad

Een week lang liggen we nu in A Coruna, Spanje. En heel langzaam aan begin ik te  wennen aan mijn nieuwe leventje. Geen wekker meer om 5 uur  ’s ochtends en alle tijd om aan het gezinnetje en de boot te besteden. Geen stress meer om de deadline van het vertrek te kunnen halen. Langzaam begin ik er zelfs een beetje van te genieten. Maar voor het zover was heeft wel even geduurd.

Op zoek naar rust

Fenna speelt heerlijk in de kuip.

We hebben het nog steeds druk. Tijdens ons vertrek hadden we gedacht snel wat rust te vinden, maar het wil nog niet lukken. Het weer was te mooi! We begonnen met weinig wind en veel motoren. Daarna begon er een noorden en oosten wind te waaien, ideaal! Zullen we dit weerwindow toch maar nemen? Als de kinderen slapen bereiden we onze volgende tocht voor en de dag erop gaat om 4.00 uur de wekker. We willen namelijk wel de stroom mee!

De trossen zijn los

De vraag: "Waar gaan jullie straks als eerste naar toe?'' stond afgelopen week centraal. Zowel voor ons als familie, vrienden en bekenden. Soms haalden we alvast wat gripfiles (weerkaartjes) binnen, maar de rust om er goed naar te kijken hadden we niet. Bovendien zat er veel onzekerheid in de voorspelling en was het iedere dag weer anders. Ach, we zien wel. Eerst maar eens zien weg te komen hier.

De laatste loodjes zijn zwaar

Het is heerlijk weer! Maar in plaats van een weekendje weg, liggen we eenzaam in de haven. We zijn druk bezig met de laatste kleine klusjes, regeldingen en familiebezoekjes. Alles bij elkaar is zwaar!  Patrick heeft zijn laatste werkdag erop zitten, maar het voelt niet als vakantie. Er moet hard gewerkt worden en het enige verschil met zijn werk is dat hij er thuis niet voor betaald wordt. De dagen vliegen voorbij en tijd voor een website update hebben we eigenlijk niet. Terwijl Patrick buiten klust en de kindjes slapen, maak ik toch maar eens tijd voor een nieuwe website tekst. Want in de afgelopen weken zijn er een heleboel klussen afgerond!

Vertrekkersbijeenkomst: Onze vrienden van de toekomst

Daar is hij weer, het maandblad Zeilen. Een tijdschrift vol met nautische verhalen, waarvan Patrick zich ondertussen wel ere-lid mag noemen. Al een aantal jaren kijken Patrick en ik naar de grote groepsfoto van de vertrekkersbijeenkomst. We dromen langzaam weg en lezen over de routeplanningen van andere schepen. Ja, over een paar jaar staan wij daar ook bij "De vertrekkers", maar helaas loopt het anders....

We staan in de krant.

Op vrijdag 11 april stond het onderstaande artikel in BN-Stem. Klik op de afbeelding om een grotere afbeelding te bekijken. Of klik deze link.

 [Patrick]

Volhouden, nog 9 weken te gaan.

Het is donker en de wind waait door mijn haren. De golven maken het soms lastig om adem te halen. Enkele meters van me vandaan zie ik het reddingsvlot liggen. In mijn ooghoek zie ik Bianca langzaam naar mij toe zwemmen. "Kom op! Je bent er bijna. Houdt vol!", roep ik naar haar. Met enige moeite lukt het om het me om op de bodem van het omgeslagen reddingsvlot te klimmen.
Enkele ogenblikken later is het ook Bianca gelukt om op het vlot te klimmen. De koude regen slaat met vlagen in ons gezicht. "Pak deze lijn beet! En trekken maar" roep ik naar Bianca. Samen gaan we met ons volle gewicht aan de lijn hangen. Ik voel het vlot langzaam recht op komen. "Kom op, vol houden! We zijn er bijna!"

Culinair genieten, test geslaagd!

Nieuwe schipper in spé

Wat hebben we de laatste dagen toch prachtig weer en dat in maart! En ja, dat kon ons er niet van weerhouden om afgelopen weekend de touwtjes los te gooien. Dylano dacht al dat we op reis gingen, wat een teleurstelling. Ondanks dat het kriebelde om weg te blijven, zijn we zondag toch maar weer terug naar onze liplaats gevaren.


Veiligheid

Joon

Veiligheid is een belangrijk punt aan boord, maar niet altijd het leukste om mee bezig te zijn. Stel we komen in een storm? Wat moet je dan precies doen? Ik moet er niet aan denken en om eerlijk te zijn, heb ik me er nog niet goed in verdiept. Ik zie alleen maar horror filmpjes voor me: twee huilende kids en een papa en mama die geen tijd voor ze hebben, omdat er buiten vanalles moet gebeuren.

Vertrek datum bekend

"Dus als we in die week de boot op de kant zetten, dan kan jij met de kids bij je ouders logeren?" "Dat komt dan goed uit, want dan kun je gelijk de nieuwe paspoorten aanvragen, je bent dan toch in Berkel - Enschot." "Ja, en ik krijg net een mailtje van de huisartsenpraktijk dat we in de week na Fenna's verjaardag terecht kunnen voor de laatste inentingen." "Ja, ik geloof dat we nu alles wel zo'n beetje op een rijtje hebben. Ik denk dat we eruit zijn, we hebben een vertrek datum!"