Laatste berichtje van 2013

De laatste maanden zijn voorbij gevlogen. En alle goede voornemens ten spijt is het niet gelukt om in de afgelopen periode veel op ons blog te zetten. Belangrijkste oorzaak is dat het gewoon super druk is, twee jonge kinderen, een drukke baan en dan ook nog een wereledreis voorbereiden.
Maar in de afgelopen maanden hebben we zeker vooruitgang geboekt. Ik ga proberen een overzichtje te geven van de belangrijkste gebeurtenissen.
De SSB zender die in oktober is aangeschaft is ondertussen bijna helemaal ingebouwd en aangesloten. Meest tijdrovende blijft toch altijd weer het trekken van kabels. Deze lopen altijd via de achterkant van allerlei kastjes. Deze moeten daarvoor dan speciaal helemaal leeg worden geruimd en waar laat je die spullen dan wanneer je met z'n vieren aan boord woont?

Klussend de herfst in.

De wind fluit door de mast en de boot ligt soms helemaal op één oor. De stootwillen knarsen tussen de romp en het vingerpiertje aan stuurboord. Het KNMI heeft code oranje afgegeven. De eerste echte najaarstorm raast over het land. Binnen in de kajuit is het eveneens onrustig. Op schoot heb ik een huilende kleine meid van bijna 5 maanden oud, die maar één ding wil: terug bij mama op schoot. Maar die is nu net aan het koken en heeft daar beide handen voor nodig, zeker wanneer de boot bij de volgende windvlaag even 20 graden helling maakt. Dylano, trekt zich van dit alles niet veel aan en staat met in z'n beide handen een voorleesboekje te balanceren op het randje van de kajuitbank. De waarschuwing dat de boot erg beweegt vandaag en dat hij zich goed vast moet houden, lijkt tegen dovemansoren gezegd. Ppffff, het zijn dit soort momenten dat de boot best wel klein is en dat ik best op zie tegen de winter die komen gaat.

MEER….MEER…..Grevelingenmeer

Wat is het wonen op een boot soms toch heerlijk! Na het weekje weg met mijn ouders, hebben we besloten onze boot op de Grevelingen te leggen. Helaas heeft Patrick nog steeds geen vakantie, maar ook vanuit de Grevelingen is zijn werk prima te bereiken. Zondag kan Patrick met iemand anders meevaren om de auto te halen en vaar ik met de boot en kinderen van de Mosselbank naar West Repart.

Alleen varen is één, maar twee kleine kinderen erbij, maken het tochtje nog bijzonderder. Het is hollen of stilstaan. Het ene moment huilen ze beide, heeft er één een vieze luier, wil de ander drinken en uiteindelijk zit ik met Fenna aan de borst terwijl ik moet uitwijken om een aanvaring te voorkomen. Ik zie de mensen kijken en denken: Jee…wat was er nou zo belangrijk dat die vent haar vrouw alleen buiten laat staan.

Varen, varen over de baren, varen varen over de zee

“Zullen we eerst de kinderen maar naar opa en oma brengen? Dan hebben we onze handen vrij om de spullen aan boord te sjouwen?” “Ja, goed idee.” “Kijk hier, wat een geluk, ze hebben karretjes en opa komt ons al tegemoet.” Terwijl ik samen met opa en de kinderen naar de boot loop, gooit Patrick de auto leeg en het karretje bomvol. Op vakantie met 2 kinderen lijkt net een volksverhuizing en dan te bedenken dat we afgelopen weekend al een deel van de spullen overgeladen hadden. Opa en oma lagen toen met de boot in Steenbergen. Helaas heeft Patrick geen vakantie en rijdt hij na een drankje gedronken te hebben, van Vlissingen weer terug naar huis. 

Eerste week alleen

Wat was het toch fijn om lekker op de Grevelingen te liggen. Dit tochtje smaakte naar meer! En wat heb ik een geluk als de mogelijkheid zich voordoet om volgende week mee op vakantie te gaan met mijn ouders. Zij willen met de boot graag naar Engeland en vinden het een gezellig idee als ik met de kinderen mee vaar. Ik begin meteen een lijstje te maken met dingen die ik nog moet regelen en spullen die ik moet inpakken. Maargoed dat we Fenna’s identiteitskaart al aangevraagd hebben. Mijn eerste weekje “thuis” (lees aan boord) met de kids, wordt een drukke week.

Tot rust komen

 

Van het zeilen kom je pas echt tot rust.

Eindelijk twee weken vrij. Even quality time met het gezinnetje in de nieuwe samenstelling. In de eerste week zijn er nog wat noodzakelijke dingen die gebeuren moeten. Opruimen van de boot en voor alle kadeautjes een zeevast plekje zoeken op de boot. Ons jongste bemanningslid aanmelden bij o.a. de zorgverkering en meteen een pasfoto laten maken voor haar eigen identiteitskaart, zodat we deze zomer de Noordzee op kunnen.

Bemanning compleet

's Ochtends vroeg wordt ik wakker van gerommel in het bed. "MMbll hoe laat is het?" vraag ik. "Het is kwart over vijf en ik heb toch zó'n zin om te gaan wandelen buiten. Heb af en toe wat kleine pijntjes in mijn buik, maar verder nergens last van." "Ow ga dan lekker uit je bed en schrijf voor de zekerheid dan even de tijdstippen op wanneer je wat voelt." Na een uur wordt ik wakker gemaakt. "Patrick, als ik alle kleine pijntjes ook mee tel, voel ik nu wat om de vijf minuten." "Ow, dan zal ik ook maar eens wakker worden..."

Het aftellen is begonnen

Weet je zeker dat alles in die tas zit? En moeten we echt niet nog een extra tube tandpasta voor Dylano meenemen? Hebben we wel genoeg koffie aan boord? En beschuit?
Poeh, wat een geregel allemaal. En wat het lastig maakt is dan toch nog die onzekerheid. Zal het deze week gaan gebeuren? Of wordt het uiteindelijk toch half juni? Ja we zijn hard aan het aftellen, alleen niet voor het vertrek, maar voor de geboorte van ons vierde bemanningslid.

Een nieuwe impuls in de voorbereidingen.

Een wereldreis voorbereiden is niet iets dat je zomaar op een regenachtige zondagmiddag even doet. De meeste vertrekkers beginnen daar al jaren van te voren mee. Ook Bianca en ik  zijn daar al jaren geleden mee begonnen. Plannen maken, informatie verzamelen, uitrusting voor het schip aanschaffen en ga zo maar door. De lijst met 'jobs to do' lijkt oneindig. Echter, toen we in 2010 het besluit namen om het vertrek uit te stellen van 2011 naar 2014, is de vaart er een beetje uitgegaan. Ik heb op het werk toen een project aangenomen waarbij ik gedurende een jaar ook veel in het Buitenland heb gezeten. Een project ook dat ook niet helemaal paste in een normale 40-urige werkweek.
Ondertussen bleek Bianca zwanger te zijn en na de geboorte van Dylano, in november 2011, was het even helemaal gedaan met het voorbereiden van de reis. Werk, in combinatie met een kleine baby, was op dat moment meer dan genoeg. Met een gepland vertrekdatum in mei van 2014 wordt het tijd om de draad van het voorbereiden weer op te pakken.