De trossen zijn los

De vraag: "Waar gaan jullie straks als eerste naar toe?'' stond afgelopen week centraal. Zowel voor ons als familie, vrienden en bekenden. Soms haalden we alvast wat gripfiles (weerkaartjes) binnen, maar de rust om er goed naar te kijken hadden we niet. Bovendien zat er veel onzekerheid in de voorspelling en was het iedere dag weer anders. Ach, we zien wel. Eerst maar eens zien weg te komen hier.

Hoera! feest

We beginnen de week met een feest. Ondanks de vertrekkers-stress kunnen we Fenna's verjaardag natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Mijn moeder heeft taart gebakken, die ik 's ochtends omtover tot een heuse verjaardagstaart en mijn schoonmoeder heeft haar huis beschikbaar gesteld. Het is een drukke maar gezellige dag.

Gezellig om de verjaardag nog in
Nederland te vieren.

Helaas is ouder worden niet altijd even leuk. Twee dagen later is Fenna aan de beurt voor haar inentingen. Fenna moest minimaal 1 jaar oud zijn en 's ochtends krijgt ze vervroegd haar twee 14 maanden prikken van het consultatiebureau en 's middag 2 reisvaccinaties bij de huisarts. Ondanks dat ze 4 prikken heeft gehad, blijft ze redelijk rustig. Dylano krijgt van de doktersassitent een heel groot compliment, want hij zit netjes stil en zonder hard gekrijs, krijgt ook hij nog 3 vaccinaties. Patrick en ik zetten onze laatste vaccinatie als oefening bij elkaar. We nemen afscheid van onze betrokken huisarts en halen onze bestelling voor de scheepsapotheek op.

In de avonduren klust Patrick samen met de zeilmaker nog hard door aan de bimini (zonnetentje), hoes voor de bijboot en aanpassingen aan de buiskap, zodat we het in warme omstandigheden nog een beetje kunnen uithouden aan boord. Daarnaast zetten we een hoop spullen zeevast op ons dek: loopfiets en loopkarretje van de kinderen, een skippykoe, jerrycans en de bijboot.

Ook binnen wordt het steeds voller. Met allebei een eigen kar lopen Patrick en ik door de supermarkt. We slaan van alles in: melkpoeder, knakworstjes, macaronie, blikken ham, crackers, rijst, gehaktballetjes in satesaus, aardappelpuree a la minute, cup a soup, diverse kruiden, pannenkoekenmix, vacuum verpakt vlees, broodbak spullen, heel veel blikken groente, blikken fruit en pakken drinkwater. En dit alles moet natuurlijk ook weer aan boord! Na veel passen, meten en aanduwen zit alles in de kastjes.

Naast inpak-stress zaten we ook in spanning te wachten op mijn paspoort. Vorige week hadden we alle nieuwe paspoorten opgehaald, maar bleek op mijn paspoort alleen mijn meisjesnaam te staan. Een foutje van de gemeente, want op mijn identiteitskaart stond wel "echtgenote van". Hij werd opnieuw aangevraagd, maar we konden pas uitschrijven, nadat we het nieuwe paspoort hadden opgehaald. 's Morgens om 8.00 uur met de gemeente gebeld om te checken of hij daadwerkelijk binnen was. Vervolgens zijn we in de auto gesprongen, kids ingeladen en naar de gemeente gereden. Wij hadden begrepen dat je maximaal 5 dagen voor vertrek kon uitschrijven en wilde dat per 9 juni doen, omdat we dan verwachten Nederland te verlaten. Dit bleek niet zo te zijn, je kon alleen per direct uitschrijven en dan hadden we 5 dagen om Nederland te verlaten. Oke, laten we dat maar doen. Vreemd gevoel, de teller loopt, we moeten oprotten.

Wat een indukken....

Dylano gaat voor het laatst naar de peuterspeelzaal. Eén groot feest! Als we hem ophalen komt Dylano vrolijk aanrennen met een mooie feestmuts. Hij heeft op de trommel mogen slaan, op de feeststoel gezeten en is verwend met een knutselwerkje en fotopuzzel van zijn klasgenootjes. Hij is helemaal klaar voor vertrek. Wij tanken water en diesel en verkopen de auto.

En dan komt de dag: Onze laatste dag in Steenbergen. Hij was voorbij voordat we het goed en wel door hadden. 's Morgens heb ik de laatste boodschappen gedaan bij de supermarkt en vers brood gehaald bij de bakker. Dylano werd verwend met snoepjes en eierkoeken en ik kreeg baktips voor mijn eigen (vieze)brood. Daar ga ik op reis mee experimenteren en hopelijk wordt het dan beter.

Het feest bij de Wallevis is super! Heel veel mensen, mooie kaartjes, lieve woorden, spelende kinderen en te veel cadeautjes :)

Na veeeeeeeeel dikke knuffels, tranen, en gelukswensen zijn we vertokken. Nog steeds zonder bestemming in ons hoofd.

Het was een mooie avond en denkend aan de afgelopen dagen en weken voeren we langzaam verder. Om 23.00 uur riep ik de sluiswachter van Veere op: "Mogen we hier aan het remmingswerk overnachten?" Ja, hoor geen probleem, u mag er 72 uur liggen. Helemaal super, we knopen de boot voorlopig vast, maar die 72 uur zullen we hier waarschijnlijk niet volmaken....

[Bianca]



Dag lieve vrienden, familie en kennisen! We zullen jullie missen!