Volhouden, nog 9 weken te gaan.

Het is donker en de wind waait door mijn haren. De golven maken het soms lastig om adem te halen. Enkele meters van me vandaan zie ik het reddingsvlot liggen. In mijn ooghoek zie ik Bianca langzaam naar mij toe zwemmen. "Kom op! Je bent er bijna. Houdt vol!", roep ik naar haar. Met enige moeite lukt het om het me om op de bodem van het omgeslagen reddingsvlot te klimmen.
Enkele ogenblikken later is het ook Bianca gelukt om op het vlot te klimmen. De koude regen slaat met vlagen in ons gezicht. "Pak deze lijn beet! En trekken maar" roep ik naar Bianca. Samen gaan we met ons volle gewicht aan de lijn hangen. Ik voel het vlot langzaam recht op komen. "Kom op, vol houden! We zijn er bijna!"
Dan opeens werkt de wind in ons voordeel en kantelt het reddingvlot weer terug in haar goede positie. We liggen nu plots onder de bodem van het vlot. Ik volg snel met mijn handen de lijn en enkele seconden later kom ik met mijn hoofd boven het water net naast het vlot. Waar is Bianca? Ik kijk om me heen en zie niets. Ze moet nog onder het vlot zitten. Net wanneer ik terug onder het vlot wil duiken zie ik haar hoofd boven water komen. Maar waarom komt ze niet hier heen? "Help,ik zit vast!" roept Bianca. Snel zwem ik naar haar toe. Ik zie dat ze naar adem hapt en moeite heeft om tussen de golven door haar mond voldoende boven water te krijgen om aden te halen. "Wat is er?" vraag ik ongerust. "Ik zit VAST" roept ze, zichtbaar in paniek. "Zit je voet vast?" "Nee, mijn hoofd!" Op dat moment komt er een zwemmer in een wetsuit naar ons toegesneld, van de andere kant komt een man in duikuitrusting naar ons toe. Het zijn de instructeurs en met een soepele beweging is het touw snel los gemaakt en kan Bianca weer vrij bewegen. Toch wel een veilig gevoel dat deze proffesionals nog met ons mee kijken. Voor ons zit de oefening erop en we gaan door naar het volgende onderdeel.


Survival training Get Wet Maritiem

De survivaltraining van Get Wet Martitiem is pittig. We hebben een hele leerzame maar vermoeiende dag achter de rug. De volgende onderdelen kwamen aan bod: keren van een reddingvlot, omslaan en weer richten van een bijboot, touwladder klimmen, helicopterredding, drenkeling aan boord van een vlot rollen en nog nog een aantal andere nuttige oefeningen. Dit alles in een donker, overdekt golfslagbad, met vier ventilatoren die windkracht 7 blazen, wat het erg realistisch maakt. Nu maar hopen dat we het nooit echt hoeven te gebruiken.


Met nog negen weken te gaan, beginnen de voorbereidingen steeds intensiever te worden. Na de indrukwekkende survival training is er niet veel tijd om uit te rusten. Op mijn werk ben ik vollop bezig met het overdragen van mijn taken aan een interim opvolger en probeer ik de laatste open eindjes van een aantal projecten af te ronden. Nog een kleine drie weken en dan ga ik met een hele lange vakantie.
Ook de middagen en avonden zitten erg vol. Ik maak van het mooie weer gebruik om alvast wat schilderwerk aan dek beet te pakken. In de kuip is de antislipverf zo slecht geworden dat ik besloten heb deze helemaal te verwijderen en te vervangen door Treadmaster antislip matten. De beste methode hiervoor blijkt uiteindelijk toch met de fohn verhitten en dan met een krabber weg krabben. De blaren stonden op mijn handen.
In de avonduren geef ik nog twee maal EHBO-les voor de Koninklijke EHBO vereniging in Bergen op Zoom. Het lesprogramma is voor mij hiermee nu ook afgerond. Andere klussen die we in de afgelopen weken hebben afgerond zijn het uitwisselen van de koelwaterpomp van de dieselmotor, het aanpassen van de kettinggeleiding van de ankerbak en het verder opruimen van de kasten en opbergruimtes aan boord. De beperkte ruimte aan boord dwingt ons steeds opnieuw tot het stellen van de vraag "wat gaan we NIET meenemen?" Via marktplaats proberen we veel van deze spullen nog een tweede of derde leven te bieden.

Tussen all deze klussen door hebben we ook nog een leuk trouwfeestje gehad van mijn zus. Erg gezellig om familie en vrienden allemaal bij elkaar te zien. Ook een rare gewaarwording wanneer je bij het vertrek realiseert dat je sommige mensen de komende jaren voorlopig niet meer zal zien. Het afscheid nemen is echt begonnen.

[Patrick]