Op zoek naar rust

Fenna speelt heerlijk in de kuip.

We hebben het nog steeds druk. Tijdens ons vertrek hadden we gedacht snel wat rust te vinden, maar het wil nog niet lukken. Het weer was te mooi! We begonnen met weinig wind en veel motoren. Daarna begon er een noorden en oosten wind te waaien, ideaal! Zullen we dit weerwindow toch maar nemen? Als de kinderen slapen bereiden we onze volgende tocht voor en de dag erop gaat om 4.00 uur de wekker. We willen namelijk wel de stroom mee!

Op naar de supermarkt!

Vanuit Veere voeren we naar Zeebrugge, Oostende, Duinkerke, Dover en Eastbourne. We bekeken de weerkaartjes en na een week van huis te zijn, verzonnen we een wild plan. Zullen we uit Eastbourne vertrekken en proberen naar La Coruna te varen? Met een week noordoost zou dat moeten lukken. We lezen de Reeds, bekijken mogelijke stops, halen de laatste weerkaartjes binnen, gaan allemaal uitgebreid douchen en doen grootste inkopen. Zo wij zijn er klaar voor.

Relaxen tijdens mijn avondwacht,
iedeeen slaapt.

We hijsen de zeilen, het is rustig weer en met 3,5 knoop vaarsnelheid en 2 knopen stroom, maken we nog een aardige snelheid. Helaas zakt aan het einde van de middag de wind nog verder in en gaat de motor aan. We koken, leggen de kids op bed en hebben de nacht in twee lange wachten verdeeld: Patrick gaat om 19.00 uur met de kids op bed en ik houd tot 01.00 uur de wacht. Dan wek ik Patrick, zodat ik ook nog 6uurtjes kan slapen, voordat ons ochtendspitsuur met de kids weer begint. Als ik wakker word is Patrick weer lekker aan het zeilen, heerlijk die rust.
's Middags worden Patrick en ik beide zeeziek: Uhm, dit gaat hem niet worden. We buigen af naar Cherbourg en voelen ons steeds ellendiger. De kinderen hebben totaal nergens last van. Dylano geeft de bestelling voor de luch door, die ik vervolgens binnen mag gaan smeren, fijn. Daarna wilt hij graag wat knutselen. Sorry, Dylano, nu even niet! En Blehhh daar gaat mijn maaginhoud in de puts. Hoe klein de kinderen ook zijn, ze merken dat we ons niet lekker voelen en ze zijn extra lief. Gelukkig liggen we rond het avondeten weer veilig in de haven.

Dylano geniet van het uitzicht.

Twee dagen later pakken we ons plan weer op. De weersvoorspelling geeft tot en met vrijdag nog steeds noord/oost 15-20 knopen (windkracht 4-5), waarna hij op zaterdag gaat inzakken en variabel wordt. We hebben een iets andere aanpak. Ik ga overdag zeeziekte tabletten slikken, waarvan ik lekker suf word en doe alle misselijk makende klusjes binnen. Patrick blijft helder en staat overdag meer op wacht. Dit gaat goed! Zelfs bij Alderney waar golven en flinke stroom ons door elkaar schudden, wordt er niemand ziek.

Zelf krentenbrood aan het bakken.
Met hulp van Dylano.

Hij zag er lekkerder uit dan dat hij smaakte.

We kunnen heerlijk zeilen en  's nachts wacht lopen gaat goed. Ik bak mijn eerste krentenbrood, dat best oké is, maar lang niet zo lekker als die van de bakker. Ik blijf oefenen, en in vergelijking met Frans en Engels brood is het helemaal niet zo verkeerd. Hoe verder we varen, des te helderder het water wordt. We zien meerdere keren dolfijnen! Heel gaaf! Ze zijn met vele, zwemmen vrolijk met de boot mee, spelen met de golven en blijven een half uur hangen. Dit geeft mij enorm veel energie! WOW!

Voor op de boeg heb je het beste uitzicht.

KIJK!! haha wow...

En die energie blijken we plots hard nodig te hebben. Op vrijdagavond zou de wind gaan afnemen, maar voor ons trekt het helemaal dicht, diverse weerlichten flitsen aan de horizon. De kinderen liggen op bed, maar Patrick gaat nog niet slapen, omdat we het weer niet vertrouwen. De wind neemt af en links en rechts flitst het onweer. Er is maar één boot ver weg aan de horizon te zien en we besluiten samen binnen het onweer af te wachten. Niet normaal zoveel flitsen, maar het ergste lijkt achter de rug. We zijn moe, Patrick gaat liggen en we sukkelen op ons voorzeil rustig verder.

Vrienden gaven ons bij vertrek een 'eitje'.
Nou varen is niet altijd een eitje.....

Nog geen half uur later, slaat het weer toch plots om. De wind neemt gigantisch toe, ik hoor alles fluiten en tikken, alsof ik in een volle jachthaven lig, maar ik ben de enige boot! Ik roep Patrick uit zijn bed en snel reven we de genua. De golven bouwen snel op. Met knikkende knieen sta ik buiten: Waar zijn we aan begonnen? Is er dan toch een storm voorspeld?

Deze vermoeide duif storte letterlijk neer
op ons dek. Patrick was dat vergeten
te vertellen. Toen ik over de buiskap keek,
schrok ik me te pletter!

De laatste gripfiles die we binnen haalden met de korte golf zender voorspelde toch echt 5 knopen. Met een mini stormfokje vliegt onze stalen bak met 7.5 knopen over het water. We hebben zeker 40 a 45 knopen wind (windkracht 8 a 9) en als het even minder lijkt te worden, trekt de wind weer aan.  De windvaan houdt de boot gelukkig mooi op koers, maar buiten is het pik en pik donker en staan er grote witte schuimkoppen op de golven. Na een lange tijd van stress, valt pats boem de wind volledig weg en zijn we een speelbal van de golven. De windvaan heeft wind nodig om de boot op koers te houden, maar met de huidige golven voelen we er niets voor om nu achter op het dek de blokkeringspin erin te zetten. We blijven even aan sukkelen en slapen beide een uurtje.

Ik kan nog steeds niet geloven dat we deze foto

zelf gemaakt hebben. Zo gaaf!

De vogende morgen worden we weer getrakeerd op dolfijnenshows, gaat de zon schijnen en kan je je bijna niet voorstellen dat we het zo slecht gehad hebben. De kinderen hebben overigens heerlijk geslapen en niets gemerkt. Bijslapen voor ons is er niet bij, we hebben onze handen vol aan de kinderen en als de kinderen een middagdutje doen en Patrick ook even gaat liggen, roep ik hem meteen weer. Tjoep, opeens trekt het dicht van de mist, zomaar uit het niets. Eén is er buiten aan het varen, de ander binnen op radarwacht. Nog even volhouden...









We hebben een heuse vuurdoop, maar 's avonds leggen we vol trots onze boot aan in La Coruna. Hola, Espana!!! We ontmoeten de Tignanello, een andere vertrekker, maar zijn te moe om gezellig te kletsen. Ook mijn vader ligt hier met de Arvid en Dylano mag en wil daar graag logeren. Dat vinden wij helemaal niet erg. De dag erop staat in het teken van schoon schip maken, douchen, een spaans stokbroodje kopen, wassen en vooral opruimen en luchten. Wij hebben het druk en misschien maar goed dat we in Spanje zijn, want wij kunnen nog veel van de "manana, manana-cultuur" leren.

[Bianca]

Een kar vol was!

Eén grote zooi!