1001 indrukken

Even meeliften!

"Hello, How are you? Come, come!'' We hebben het tij mee en besluiten door te varen. "Bye bye'' roepen ze weer. Iedereen is hier zo enthousiast en vrolijk wordt er vanaf de dorpjes van de kant naar ons gezwaaid. ''Bebe, bebe (baby) hello!" Ook de vissers komen vaak hard naar je toe geroeid, uit interesse, om een praatje te maken of even aan je boot te hangen, omdat het roeien zo zwaar is. De stroomt loopt goed mee en hoe verder we de rivier op komen, hoe mooier de begroeiing.

Lumo in Wassau, nabij Kuntaur

Met de paardenkar naar de markt.

Eén van de tips die we kregen was om een 'lumo' (weekmarkt) te bezichtigen. We stoppen op maandag bij Kuntaur en één van de mensen van de ferry regelt een paardenkar voor ons. Deze zal ons naar de markt brengen, daar op ons wachten en weer terug brengen (voor 150 dalasia = 3 euro). Een kort moment vinden we het spannend om de boot achter te laten, maar ons gevoel is goed en we besluiten te gaan. De rit met de kar is een hele belevenis op zich, hobbelend achterop met twee kids in mijn armen rijden we over een zandpad vol met kuilen. We zien rijstvelden, loslopende geiten, runderen, kippen en kleine vervallen huisjes. Vrouwen koken op straat, doen de was en de kinderen rennen wat rond. We worden veel toegeroepen door mensen en kinderen die vrolijk zwaaien. Er zijn vele andere ezel en paardenkarren, maar ook vrouwen die de spullen op hun hoofd dragen.

Met de dag leuker, midden in ons avontuur!

's Ochtends gaan we op visite bij de Duitse boot. Zij varen met vier kinderen en terwijl de kinderen heerlijk spelen wisselen we wat tips uit. Zoals we al eerder op andere blogs hadden gelezen en nu weer horen, schijnt het verder op de rivier het mooiste te zijn. Met onze korte permit, hebben we besloten om de eerste dagen door te stomen. We kunnen dan in kortere tochtjes terug.

Aapjes voeren bij Lamin Lodge

Voordat we de dag erop kunnen vertrekken, moeten we nog een aantal dingen regelen. We roeien naar de Lodge. Dat is een soort basic hotel, maar in dit geval niet meer dan een houten palenconstructie op instorten. Er zijn net 5 toeristen gearriveerd en een man maakt muziek op zijn trommeltje. Er hangt een gezellige sfeer en 2 toeristen blijken Belgen te zijn. Ze hebben pinda's voor de aapjes en Dylano mag ze geven. Die aapjes klimmen hier vrij rond en dat was een bijzondere verrassing.

Boven bij de Lodge vragen we naar de eigenaar Peter, die hier zelf ooit als ex-zeiler is blijven hangen en de lodge heeft gebouwd. De oude man van 73 jaar komt langzaam overeind en vindt het leuk om ons te ontmoeten. Wanneer hij ons een drankje aan wil bieden, vertellen we dat we eerst nog wat dingen moeten regelen. Hij vraagt wat we allemaal nodig hebben en helpt ons op weg. Hij belt een taxi en stuurt Uman met ons mee. Met een scheef oog kijk ik Patrick aan, daar gaan we weer, dat gaat weer veel geld kosten.

Gambia, een warm welkom.

Zoek de viseersboten (kano's) het zijn er twee.

Het is een uurtje of elf 's avonds wanneer Bianca me wakker maakt. "Patrick, kun je er even bijkomen, ik zie rare lichtjes." Snel schiet ik mijn zeilpak aan, trek mijn muts over mijn hoofd en ga naar buiten. Bianca wijst me op een aantal wit en rood knipperende lichtjes voor en opzij van ons. "Het zijn geen boeien, daar is het ritme waarmee de lampjes oplichten veel te onregelmatig voor. Ik denk dat het vissersbootjes zijn.", zeg ik. "En het zijn er een heleboel!", zegt Bianca. "Ze doen hun lampjes pas aan, wanneer we dichtbij komen. Ik zie er steeds meer bijkomen" Doordat de lampjes, die het meest weg hebben van kerstversieringen, erg zwak zijn, lijken de bootjes verder weg dan ze in werkelijkheid zijn. Eén van de vissersbootjes vindt het zelf ook wat spannend worden. De bemanning steekt een stuk papier in de fik en bij de rode gloed van de vlammen wordt het silhouet van het bootje zichtbaar. Of eigenlijk moet ik zeggen van de kano, want groter is het bootje eigenlijk niet. En in die kano staan drie mannen. Eén van hen roept nu duidelijk hoorbaar: "Go away! MOVE." We verleggen snel de koers en varen vrij van de visser. Het daarop volgende uur zijn we druk bezig met het slalommen tussen de vissersbootjes door. En dan opeens is de rust weer terug gekeerd. We zijn weer alleen op het water. We rollen de genua wat in, zodat we niet in het donker al aankomen bij de nummer 3 boei in de aanloop van Banjul.

Nachtelijk bezoek

Nog 60 mijl te gaan, het eind komt in zicht. Zonder rare verrassingen, zullen we woensdagmorgen Gambia aanlopen. Momenteel is het rustig en hebben we de motor aangezet. We hadden verwacht in Banjul de motorolie te moeten vervangen (dat moet bij een nieuwe motor rond de 50 motoruren), maar we zitten pas op 18 motoruren. De wind blaast ons voort, de tocht gaat goed!

Onderweg naar Gambia 1

We zijn ondertussen alweer 4 dagen onderweg. Afgelopen maandag verlieten we La Gomera, nadat we alle jerrycans en de dieseltank hadden afgetopt. Een prachtige dag, zonnig en een licht briesje. Met de wonderpil (tegen zeeziekte) zetten we zeil naar Gambia. In de verte zien we een soort fontein meters hoog spuiten, walvissen? Het bleef op afstand, misschien maar beter ook. En ja meer dan kots praatjes valt er over dag 1 niet te zeggen. De wonderpil, was dus niet zo'n wonder.
Op dag 2 bleef die wonderpil zelfs geen kwartier in mijn buik, blehh weg wonderpil, terug naar de primatour. Ondanks dat deze je wat slaperig en suf maakt, gaat het goed. We hebben een luxe stamppot diner met dolfijnenshow. De nachtwachten lopen we wat korter, want het is vreselijk koud. We zijn een goed team samen en de sfeer is ondanks de zeeziekte goed.
We raken zowaar ingeslingerd, zelfs ik! Wat een opluchtitng. Met windkracht 4-5 stomen we op ons doel af. En ondanks dat ik me beter voel, zo binnen in een klotsende en golvende boot, ben ik blij dat mijn update-je weer af is.

[Bianca]