Tot rust komen

 

Van het zeilen kom je pas echt tot rust.

Eindelijk twee weken vrij. Even quality time met het gezinnetje in de nieuwe samenstelling. In de eerste week zijn er nog wat noodzakelijke dingen die gebeuren moeten. Opruimen van de boot en voor alle kadeautjes een zeevast plekje zoeken op de boot. Ons jongste bemanningslid aanmelden bij o.a. de zorgverkering en meteen een pasfoto laten maken voor haar eigen identiteitskaart, zodat we deze zomer de Noordzee op kunnen.
Ook voor Bianca wordt een nieuwe identiteitskaart aangevraagd. We kiezen er bewust voor om nu nog geen paspoort aan te vragen. Met een verwachte reisduur van vier jaar zouden we net een paar maanden voor het einde van de reis, in het buitenland, het paspoort moeten verlengen. Wanneer we volgend jaar, vlak voor vertrek, de paspoorten aanvragen, hoeven we daar in ieder geval niet naar om te kijken. Zeker niet wanneer de plannen van de overheid doorgaan en de identiteitsbewijzen vanaf oktober dit jaar een geldigheid van 10 jaar krijgen.

Op donderdagavond lijkt het weerbericht zo gunstig dat we besluiten vrijdag de trossen los te gooien en eindelijk weer eens uit varen te gaan. Op vrijdag varen we eerst naar het sluisje van Beneden Sas waar 's middags opa en oma langszij komen met hun boot. Zaterdagochtend vertrekken we na een flinke regenbui naar de Grevelingen. Er staat een krachtige ZW wind die later zelfs aantrekt naar een harde wind, kracht zeven. Op het Volkerak staat reeds een aardige golfslag en de boot duikt er aardig in. Dylano zit in zijn kinderstoeltje en vindt het spannend maar ook een beetje eng. Wanneer hij even bij papa op schoot zit, krijgt hij meteen een koude douche van een overkomende golf. Misschien is dat stoeltje toch zo slecht nog niet. Fenna zit in haar maxicosi achter de buiskap en krijgt weinig van het tochtje mee, want na de eerste golf was zij al in een diepe slaap. Zelfs de sirene van de krammersluis krijgt haar niet wakker.

We overnachten op de Mosselbank waar we de eerste opmerking krijgen (die we later nog veel vaker horen): "Oh....die is nog klein, hoe oud is ze? Als we antwoorden dat ze twee weken oud is, kijken veel mensen ons raar aan. "Ow, die is er vroeg bij". Op de Mosselbank ontvangen we 's ochtends nog kraamvisite en daarna gaan we naar Brouwershaven en West Repart. Op dat moment valt het ons op hoe klein het zeilerswereldje is en hoeveel pensionado's er rond varen. We komen nu al dezelfde mensen tegen, maar voor het jonge gezinnetje met de baby, schuiven ze graag een stukje op en pakken ze behulpzaam een lijntje aan.

We blijven een paar dagen liggen, genieten volop van het mooie weer en gaan een dagje naar het strand. Heerlijk om zo met het gezin op stap te zijn. Helaas vliegen de dagen voorbij, wordt het weer wat slechter en hebben we in het weekend nog kraamvisite gepland. Een mooi moment om weer terug te gaan varen.

[Bianca & Patrick]