MEER….MEER…..Grevelingenmeer

Wat is het wonen op een boot soms toch heerlijk! Na het weekje weg met mijn ouders, hebben we besloten onze boot op de Grevelingen te leggen. Helaas heeft Patrick nog steeds geen vakantie, maar ook vanuit de Grevelingen is zijn werk prima te bereiken. Zondag kan Patrick met iemand anders meevaren om de auto te halen en vaar ik met de boot en kinderen van de Mosselbank naar West Repart.

Alleen varen is één, maar twee kleine kinderen erbij, maken het tochtje nog bijzonderder. Het is hollen of stilstaan. Het ene moment huilen ze beide, heeft er één een vieze luier, wil de ander drinken en uiteindelijk zit ik met Fenna aan de borst terwijl ik moet uitwijken om een aanvaring te voorkomen. Ik zie de mensen kijken en denken: Jee…wat was er nou zo belangrijk dat die vent haar vrouw alleen buiten laat staan.

Even later liggen beide kinderen prinsheerlijk in dromenland en is het een lange rechte vaarweg zonder andere scheepvaart. Ik geniet extra van de rust en zwaai ter hoogte van Den Osse naar Patrick die op de dijk staat te kijken. Ondertussen staat er een stevige wind en ga ik met 5 knopen recht op mijn doel af.

Via de marifoon heb ik contact met Patrick die de handheld heeft meegenomen. In het haventje is het druk, maar er ligt wel één zeiljacht met gelijke afmetingen. Het is alleen lagerwal en hij heeft een bijbootje langzij. Terwijl ik mijn aanlegmanoeuvre voorbereid, vraagt Patrick alvast of ik langszij mag en of ze het bijbootje willen verplaatsen. Ik hang wat extra stootwillen aan stuurboord en hoor dat Patrick me weer oproept. De boot gaat vertrekken, dus kan ik op dat plekje aan de steiger. Fenna wordt wakker en zet het op een schreeuwen. Sorry meid, ik ga eerst aanleggen. Ik vaar buiten nog een rondje en laat de stootwillen weer zakken, zodat ze goed uitkomen met de hoogte van de steiger. Maar wat zie ik in mijn ooghoek? Een motorbootje schiet net voor mij de havenkom in en via de marifoon neem ik weer contact op met Patrick. Ik heb geluk. Het motorbootje gunt mij het plekje en vaart zelf naar een ander haventje. De mensen van het motorbootje zwaaien vrolijk terwijl ze mij met huilende baby passeren, bedankt! Op de steiger staat een heel team van mannen klaar om me op te vangen en dat terwijl ik er vanzelf tegenaan waai. Ik breng de belangrijkste lijntjes uit en laat het nachtklaar maken van de boot verder aan Patrick over. Zo, nu eerst weer tijd voor de kids!

Mijn hoogtepunt met betrekking tot het varen met kinderen, beleef ik een paar weken later. We liggen op het eilandje Mosselbank waar we afgesproken hebben met vrienden en hun kids. Als ik om 17.30 uur vertel dat ik losgooi om Patrick in Bruinisse op te pikken, melden zich nog 3 jonge matrozen. Daar ga ik, met mijn kuip vol kinderen, super gezellig! Op de terugweg rollen we de genua uit en ervaart Patrick ook een soort van vakantiegevoel. Dit herhalen we later in de week nog een paar keer, maar dan vanuit het eiland Ossehoek en marine Port Zelande.

Als dit het leven van een vertrekker is, dan ben ik klaar voor vertrek!

[Bianca]