Inburgeren in Suriname

Als vaste klant staan we op zondag weer bij de eetkraampjes op het marktje. Wat nemen we vandaag? Pitjel? Bami/nasi? Patat bout? Telho terie? Bakabana met pindasaus? Flensje? Kipsaté? Een dawet als drinken erbij? Iedere week probeerden we wat nieuws en ondertussen kennen we alle gerechten en heeft iedereen zijn persoonlijke voorkeur. Terwijl wij bestellen worden de kinderen door de mevrouw van de fruitkraam geroepen. Ze maken een kletspraatje en krijgen gratis bakova’s (bananen). Domburg is maar een kleine plaats en iedereen weet ondertussen wie we zijn. Die kleine blonde koppies trekken veel aandacht.

Rustig aan

Heerlijk in het zwembad.
Antares bedankt voor de auto!

“Wat, is het deze vrijdag alweer de 19^e?” “Dan moeten we deze week zeker terug naar de vreemdelingen politie voor een nieuwe stempel in ons paspoort.” De eerste maand in Suriname is werkelijk voorbij gevlogen.  De eerste week hebben we nodig gehad om uit te rusten van de oversteek en vooral ook om te wennen aan de tropische warmte en hoge luchtvochtigheid. We beginnen aan de standaard karweitjes zoals wassen, water tanken en het opstellen van een klussenlijst. Deze keer staan er naast de technische zaken ook wat opvoedkundige zaken op zoals Dylano leren zwemmen en zindelijkheidstraining voor Fenna. Omdat we van plan zijn hier een aantal maanden te blijven lijkt dit ons een geschikt moment om hier mee aan de slag te gaan. We proberen iedere ochtend iets van de lijst beet te pakken en in de middag duiken we meestal het zwembad van het Harbour Resort in.

Tofinocrew bij SBS6 Het is hier Fantastisch.

Op 27 mei waren we te zien in het SBS6 televisieprogramma: Het is hier fantastisch. Het interview was eerder vorig jaar opgenomen in de jachthaven San Miguel te Tenerife. Hieronder de link naar Youtube.

Tofinocrew bij SBS6 Het is hier Fantastisch!

Met dank aan Peter van Raak voor het maken van de leuke compilatie.

Hoera, we zijn er!

Yippie!!!!!!  Wat voelt dat goed zeg! Tenminste dat denk ik, want om eerlijk te zijn, we zijn er nog niet. Nee, dit is ons 19^de nachtje aaneengesloten op zee, maar voor deze trip gelukkig de laatste. Terwijl we koers zetten op de verlichte vaargeul die ons naar Paramaribo zal leiden, typ ik alvast een tekstje. Want als wij aankomen zijn er maar een paar dingen echt belangrijk en dat zijn; proosten op de overwinning, alle luiken open om de zure lucht eruit te ventileren, douchen en relaxen! Hieronder een foto-reportage van onze oceaan oversteek.

Groeten van de trotse bemanning!

p.s. Ondertussen liggen we veilig aan de mooring bij Harbour Resort Suriname. Een perfecte plek om tot rust te komen.



Na de acceleratiezone met hele harde wind, krijgen we het rustig voorspelde zonnige weer.
Zo houden we het wel drie weken uit.

We komen op televisie - het is hier fantastisch wo 20 mei SBS6 21.30 uur

In Tenerife werden we onverwacht bezocht door Beau van Erven Dorens en zijn filmploeg van het programma het is hier fantastisch. Het resultaat van deze verrassings-interview is komende woensdag op televisie te zien, op SBS6 om 21.30 uur.
Wij zijn zelf ook erg benieuwd naar wat het geworden is. Hopelijk hebben we in Suriname een goede internetverbinding zodat we via uitzending gemist zelf ook kunnen kijken.

Heel veel kijk plezier,

De Tofinocrew

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

De wonderpan

Soms heb je van die dagen dat alles tegen zit. Het genieten van kleine dingen, zoals een prachtige zonsopkomst, wil dan niet lukken. Nou zo'n offday hebben we ondertussen ook gehad.

De golven schudden de boot wild heen en weer en dat maakt het leven aan boord oncomfortabel. Naar de wc gaan is een grote uitdaging. Het begint al met de deur, die letterlijk openklapt als je de klinkt omlaag doet. Het is een kwestie van snel naar binnen stappen, voordat de deur met de volgende golf weer dichtgesmeten wordt. Met een hand aan de wiebelende deur stap ik over de drempel, deel een is gelukt, ik ben binnen. Echter is stap twee nog ingewikkelder. Want om mijn broek te laten zakken heb ik toch echt twee handen nodig. Ik hang schuin tegen de kast, een golf laat me rustig loskomen, ik balanseer, maar dan maakt de boot een onverwachte harde slinger. BANG, met mijn rug wordt ik weer tegen het kastje aangesmeten. Dat is de eerste blauwe plek, en nee niet de eerste van deze reis, maar de eerste van vandaag. Goedemorgen, dit is het begin van de offday.

De wind komt recht van achter en vanwege de hoge golven besluiten we af te kruisen. Dat betekend dat we niet recht op ons doel afvaren, maar eerst met een afwijkende koers naar links en vervolgens weer met een afwijkende koers naar rechts varen. Op die manier houden we de wind schuin van achter en dat maakt de kans op een klapgijp (het zeil knalt dan snoeihard naar de andere kant) kleiner. Tijdens de offday varen we overdreven links van de koerslijn, hebben we stroom tegen en komen we in een hele dag varen maar 74 mijl dichter bij ons doel. Met een tocht van 1950mijl is zo'n dag afstand natuurlijk om te huilen.
Vissen wil vandaag ook niet lukken, want na 15 keer waterplanten aan de haak geslagen te hebben, is het geduld op. Dus vanavond geen lekkere maaltijd met vers vlees of verse vis, maar een blik. Inkomende berichten via de SSB zender en andere zeilers voor een kletspraatje zijn er vandaag niet. Het is stil.

Wat een offday nog meer tot een offday maakt, is dat je vaak niet de enige bent die een offday heeft. Patrick heeft er ook genoeg van: "Best saai, alleen maar water. Wat mij betreft mogen we er al zijn". Ja, wat mij betreft ook, maar dat verandert de zaak niet. Laten we vooral niet zeuren en het gezellig proberen te houden. Waaaaah! Binnen klinkt boos gegil van Dylano. Zijn duplo auto's rijden bij iedere golf wild van links naar rechts over de kajuitvloer en dat was nou net niet de bedoeling. Ja, gezellig zo'n oceaanoversteek.

De enige die zich er niks van aan lijkt te trekken is Fenna. Zij loopt vrolijk door de boot, klautert de kajuittrap op en klimt alleen over het luikje naar de kuip. Ondertussen slingert de boot nog steeds wild heen en weer en hangt ons aapje aan haar armen aan de trap. Fijn dat zij geen gevaren ziet, maar wij houden ons hart vast. Terwijl we in de kuip rondkijken voor andere scheepvaart krijgen we een plens zeewater over en dan is het genoeg!

Het is tijd voor ons geheime wapen: de wonderpan. Ja mensen, de wonderpan verricht echt wonderen! Voor degene die hem niet kennen, een wonderland is een soort tulbandvorm met deksel en met behulp van een onderplaatje zet je hem op het fornuis. Hij werkt dan als een oventje en je kan er de meest wonderbaarlijke gerechten uit toveren. Het grote voordeel is dat hij heel weinig gas verbruikt.

Eens even in het receptenboekje bladeren wat we nodig hebben: 250 gram zelfrijzende bakmeel, 250 gram suiker, een pakje boter, 3 eieren, wat vieze appels, kaneel, en een overkomende golf voor wat zeezout. En voor deze cake heb je geen mixer nodig! Eest de eieren, boter en suiker goed mengen om vervolgens het bakmeel toe te voegen. Wat zout, kaneel en appels erdoorheen en in de wonderpan. Drie kwartier op het laagste pitje en alleen van de lucht kom je weer tot rust.

We hebben nog zo'n kleine 500 mijl te gaan en dan zal de overwinning zoet zijn! Deze cake is daar alvast een mooi voorproefje op.

[Bianca]

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Vis, chips en sterren

We zijn over de helft! Tijd voor een feestje met chips en verse vis. Ja, vanmorgen werd het vele vissen eindelijk beloond. Wat een mooi moment, midden op de oceaan. Ik voelde wat weerstand, trok aan de lijn en zag de vis spartelen. BEET! Precies op tijd voor ons feestmaal, maar nu nog binnen zien te halen. De vis wild spartelend (en ik gillend) zorgde voor de nodigde hilariteit, maar een uurtje later stond de vis schoongemaakt en wel, in een bakje klaar voor de kok.

Vandaag net als alle andere dagen weer een mooie dag. Het is warm op zee en de wind waait nog steeds 3-5 beaufort. Met vlagen staat er alleen een gekruiste golfslag die de boot wild heen en weer schudt. Gelukkig zijn we reeds ingeslingerd, maar veel binnen zijn, blijft oncomfortabel aanvoelen. Gelukkig is buiten vertoeven geen straf, hoewel er soms een plens zeewater in de kuip beland. Regelmatig zien we vliegende vissen uit het water springen. Een bijzonder fenomeen, want deze vliegende vissen lijken net vogels. Ze hebben ook echt een soort vleugels. Verder beleven we niet zo veel. We kijken iedere dag uit naar de ingekomen berichtjes van familie via de sail-mail en rusten veel uit. Je weet nooit wat je nog te wachten staat.

Met wat keukentips sluit chef-kok Patrick de dag goed af. Binnen een half uur weet hij een heerlijk feestmaaltje te bereiden, waarna we weer in het avondritme komen. Iedereen gaat naar bed en ik blijf op wacht. Om acht uur schrijf ik de positie in ons logboek en heb ik een gezellige praatje op de SSB zender met de Antares en de Verleiding. Zij zijn net uit Suriname vertrokken en na wat pri-praat over het weer, afgelegde zeemijlen, het heerlijke zwembad bij het havenresort en de lekkere Surinaamse keuken wensen we elkaar een goede nachtwacht.

Mijn wacht verloopt rustig. Ik droom over Suriname en denk nog eens terug aan mijn gevangen vis. Wat kunnen kleine dingetjes je soms toch gelukkig maken. Zo geniet ik ook intens van de sterren. Verwonderd kijk ik rond hoeveel het er zijn. Alle lichtjes, in verschillende grote en sterkte, verlichten de donkere nacht. Wanneer ik er een knipperend en bewegend object doorheen zie kruisen, besef ik me dat ik niet alleen ben, maar deze nacht wordt vergezeld met honderden andere mensen die op me neer kijken. Hoewel ik me afvraag wat zij nou werkelijk zien en meekrijgen van deze prachtige nacht. Ik denk er een tijdje over na en kom tot de conclusie dat ik trots ben op de manier waarop we reizen. We hebben misschien niet meest makkelijke vervoermiddel uitgekozen, maar het reizen geeft me een voldaan gevoel. Ik ben trots op ons gezinnetje en onze stoere boot, we doen het goed zo midden op de oceaan. Terwijl het vliegtuig waarschijnlijk zijn landing ergens inzet, vervolgen wij ons avontuur. Hoewel mijn avontuur er voor deze nacht ook op zit, ik ga naar mijn bedje.

[Bianca]

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Steeds meer kleren uit

Oceaanoversteken zijn eigenlijk best saai, mits het weer goed is. En dat is het geval. Dus ja, beste lezers, een spannende titel, maar eigenlijk geen spannende update.

Gewapend met mutsen, handschoenen en dikke truien verlaten we de haven van Mindelo. Met 7,5 knoop vliegen we tussen de eilanden door. Daarna hebben we een draaiwind, gevolgd door windstilte. We besluiten de motor te starten en na drie uurtjes pikken we de passaatwind op en blijft de motor uit. Een rustige eerste nacht en met de kou valt het reuze mee. De handschoenen blijven in de zak.

De volgende morgen staat Dylano om kwart voor zes alweer te popelen, een nieuwe filmdag is begonnen! Onze zeebonk heeft als enige geen last van zeeziekte en hij vermaakt zich dan ook hele dagen binnen. Filmpjes kijken worden afgewisseld met puzzelen, knopen leren, bouwen met de duplo en zijn letterboek, maar net als bij de meeste kinderen blijven de filmpjes natuurlijk favoriet. Fenna weet zich goed te vermaken met haar pop, puzzels, kettingen rijgen, spelen met wasknijpers en duplo.

Na twee dagen zijn we allemaal ingeslingerd, hoera! Wachtlopen gaat een stuk eenvoudiger zonder het gevecht met zeeziekte, kou en slaap. We zijn uitgerust! De nachtwachten zijn momenten voor onszelf; even computeren, nadenken en genieten van de sterren en de maan. Overdag slapen we om de beurt en spelen we met de kids. Het is zonnig en warm en ook de truien blijven binnen.

De boot vaart zichzelf prima op de windvaan. We maken gemiddeld 100 mijl per dag, hebben alleen maar zon en windkracht 3-5. We hebben al een vierde deel afgelegd en zijn hard op weg naar de helft! De appeltaart om dit te vieren hebben de mannen vandaag gebakken. Waarschijnlijk haalt die het half-weg feestje niet, maar dat zal de pret niet drukken.

Met de SSB zender hebben we ondertussen contact met andere Nederlandse schepen aan de overkant. Wat een energieboost om ze even te spreken! Het is fijn dat er zoveel mensen met ons meeleven. Met alleen maar zee om ons heen leven we in een klein wereldje. Ook al gaat het momenteel super goed, we tellen de mijlen af. Ons hoogtepunt van vandaag was een heerlijke warme douche met de waterzak in de kuip, want regen hebben we nog niet gezien. En beste lezers, zoals ik deze blog al begon, spannender wordt het niet. En nee, foto's van de douche, om de blog op te leuken, kunnen we helaas niet toevoegen.

[Bianca]

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Klaar voor de start

Kilo's bananen, sinaasappels, grapefruits, meloenen, kiwi’s  en appels liggen klaar om gegeten te worden. Deze keer geen tochtje van een paar dagen, maar het echte werk. Donderdag 30 april gaan de trossen los. De eerste dagen zullen we inslingeren, ons ritme zoeken en de mijlen aftellen.

We vinden het een beetje spannend, maar goed voorbereid gaan we het avontuur tegemoet. 1950 mijl naar de overkant, omgerekend 3628 kilometer! Een verwachte reistijd van drie weken.  Drie weken alleen maar zee, genieten van zonsopkomsten en zonsondergangen, de maan en de sterren en wie weet nog wat dolfijnenshows. Natuurlijk zal het ook wel eens oersaai, spannend en heftig zijn, maar we hebben er vertrouwen in: Vertrouwen in onszelf, wij als team en de boot!

READY GO!

Eén keer NIET zeeziek!

Steiger is continue nat door opspattende golven.

Mijn verjaardag komt dichterbij en ik heb er helemaal geen zin in. De boot schut van links naar rechts, je waait bijna van de steiger en de luikjes moeten dicht vanwege opspattend water. Daar zitten we dan in onze boot. Mindelo is echt een tochtgat. Regelmatig hebben we periodes met continue 42 knopen wind, dat is windracht 9! Eén landvast heeft het al begeven en wanneer we naar de speeltuin lopen, moeten we de kinderen optillen. Zigzaggend lopen we over de steiger, we lijken wel dronken en dat zonder één druppel alcohol. We vullen de dagen met het afwerken van onze klussenlijst. De volgende tocht zal de langste tot nu toe worden, dat geeft gezonde spanning en houdt ons alert om alles te checken en zelfs de kleinste klusjes voor vertrek gedaan te hebben. Je weet maar nooit wat je precies te wachten staat.

Ondertussen maken we mooie vorderingen met de klussenlijst en kijken we regelmatig naar het weerbericht. Wanneer willen we eigenlijk vertrekken? Zijn er hier nog dingen die we willen zien? Er zijn maar zat toeristen die hier op vakantie komen en die komen vast niet om lekker in de wind te zitten. Op internet en in twee gekregen Duitse reisgidsen bekijk ik alle highlights. “Uh, Patrick, we krijgen het nog druk! Had je toevallig al een verjaardagscadeau in gedachten? Ik weet namelijk wel een leuk cadeau voor mezelf. (Tja, bij mannen moet je soms wat lichte hints geven…).

Soms wind mee, soms wind tegen.

Fenna vermaakt zich met puzzelen

Op 1 april, nee geen grap, vertrekken we vanuit Gambia met als bestemming het eiland Sal op de Kaapverdische eilanden. De weersverwachting is gunstig en na een kalme eerste 24 uur zullen we met een windkracht 4 het grootste stuk van de oversteek kunnen maken. Het zal een lastige oversteek zijn, omdat we de wind en de Canarische zeestroom tegen hebben.

Al kort na vertrek blijkt dat de werkelijke weersomstandigheden toch net weer even anders kunnen zijn dan de voorspellingen je voorhouden. In plaats van de verwachte kalmte, staat er meteen vanaf het vertrek een mooie windkracht 4. Helaas uit het Noordwesten, dus pal op kop en we beginnen met opkruisen de riviermonding uit. Deze keer gelukkig geen grote hoeveelheden vissersboten en ook geen andere scheepvaart.
Wanneer we het continentaal plat verlaten is de wind gelukkig geruimd naar Noordnoordwest en kunnen we een aan-de-windse koers volgen die ons net iets ten zuiden van Sal zal laten uitkomen. Dat ziet er goed uit.

Aan de andere kant van de heuvel

Klaslokaal van school in Bombole.

‘’Hier in de Gambia dragen we veel verantwoordelijkheid, weet je. Niet alleen voor jezelf en je eigen gezin maar ook voor de andere familieleden. Oké, als docent krijgen we dan best een goed salaris, maar wanneer alle familieleden van rijst en voedsel zijn voorzien is er maar weinig meer voor het eigen gezin over. Ook blijft er helemaal geen tijd over om, naast het werk hier op school en de zorg voor het gezin, ons zelf verder te ontwikkelen. Dat is bij jullie in Europa veel beter geregeld.”
We spreken met een eenentwintig jarige leerkracht van de basisschool van Bombole. Hij is duidelijk niet blij met zijn leventje hier. Naast hem, in de schaduw van een grote kale boom, zitten nog twee andere docenten, ook twintigers. En om ons heen zit een hele horde leerlingen stil mee te luisteren. 

Bibliotheek van school in Bombole.
Jammer dat de spirit ontbreekt om er nog wat van te maken.
Ze mopperen alleen over verouderde boeken.

1001 indrukken

Even meeliften!

"Hello, How are you? Come, come!'' We hebben het tij mee en besluiten door te varen. "Bye bye'' roepen ze weer. Iedereen is hier zo enthousiast en vrolijk wordt er vanaf de dorpjes van de kant naar ons gezwaaid. ''Bebe, bebe (baby) hello!" Ook de vissers komen vaak hard naar je toe geroeid, uit interesse, om een praatje te maken of even aan je boot te hangen, omdat het roeien zo zwaar is. De stroomt loopt goed mee en hoe verder we de rivier op komen, hoe mooier de begroeiing.

Lumo in Wassau, nabij Kuntaur

Met de paardenkar naar de markt.

Eén van de tips die we kregen was om een 'lumo' (weekmarkt) te bezichtigen. We stoppen op maandag bij Kuntaur en één van de mensen van de ferry regelt een paardenkar voor ons. Deze zal ons naar de markt brengen, daar op ons wachten en weer terug brengen (voor 150 dalasia = 3 euro). Een kort moment vinden we het spannend om de boot achter te laten, maar ons gevoel is goed en we besluiten te gaan. De rit met de kar is een hele belevenis op zich, hobbelend achterop met twee kids in mijn armen rijden we over een zandpad vol met kuilen. We zien rijstvelden, loslopende geiten, runderen, kippen en kleine vervallen huisjes. Vrouwen koken op straat, doen de was en de kinderen rennen wat rond. We worden veel toegeroepen door mensen en kinderen die vrolijk zwaaien. Er zijn vele andere ezel en paardenkarren, maar ook vrouwen die de spullen op hun hoofd dragen.

Met de dag leuker, midden in ons avontuur!

's Ochtends gaan we op visite bij de Duitse boot. Zij varen met vier kinderen en terwijl de kinderen heerlijk spelen wisselen we wat tips uit. Zoals we al eerder op andere blogs hadden gelezen en nu weer horen, schijnt het verder op de rivier het mooiste te zijn. Met onze korte permit, hebben we besloten om de eerste dagen door te stomen. We kunnen dan in kortere tochtjes terug.

Aapjes voeren bij Lamin Lodge

Voordat we de dag erop kunnen vertrekken, moeten we nog een aantal dingen regelen. We roeien naar de Lodge. Dat is een soort basic hotel, maar in dit geval niet meer dan een houten palenconstructie op instorten. Er zijn net 5 toeristen gearriveerd en een man maakt muziek op zijn trommeltje. Er hangt een gezellige sfeer en 2 toeristen blijken Belgen te zijn. Ze hebben pinda's voor de aapjes en Dylano mag ze geven. Die aapjes klimmen hier vrij rond en dat was een bijzondere verrassing.

Boven bij de Lodge vragen we naar de eigenaar Peter, die hier zelf ooit als ex-zeiler is blijven hangen en de lodge heeft gebouwd. De oude man van 73 jaar komt langzaam overeind en vindt het leuk om ons te ontmoeten. Wanneer hij ons een drankje aan wil bieden, vertellen we dat we eerst nog wat dingen moeten regelen. Hij vraagt wat we allemaal nodig hebben en helpt ons op weg. Hij belt een taxi en stuurt Uman met ons mee. Met een scheef oog kijk ik Patrick aan, daar gaan we weer, dat gaat weer veel geld kosten.

Gambia, een warm welkom.

Zoek de viseersboten (kano's) het zijn er twee.

Het is een uurtje of elf 's avonds wanneer Bianca me wakker maakt. "Patrick, kun je er even bijkomen, ik zie rare lichtjes." Snel schiet ik mijn zeilpak aan, trek mijn muts over mijn hoofd en ga naar buiten. Bianca wijst me op een aantal wit en rood knipperende lichtjes voor en opzij van ons. "Het zijn geen boeien, daar is het ritme waarmee de lampjes oplichten veel te onregelmatig voor. Ik denk dat het vissersbootjes zijn.", zeg ik. "En het zijn er een heleboel!", zegt Bianca. "Ze doen hun lampjes pas aan, wanneer we dichtbij komen. Ik zie er steeds meer bijkomen" Doordat de lampjes, die het meest weg hebben van kerstversieringen, erg zwak zijn, lijken de bootjes verder weg dan ze in werkelijkheid zijn. Eén van de vissersbootjes vindt het zelf ook wat spannend worden. De bemanning steekt een stuk papier in de fik en bij de rode gloed van de vlammen wordt het silhouet van het bootje zichtbaar. Of eigenlijk moet ik zeggen van de kano, want groter is het bootje eigenlijk niet. En in die kano staan drie mannen. Eén van hen roept nu duidelijk hoorbaar: "Go away! MOVE." We verleggen snel de koers en varen vrij van de visser. Het daarop volgende uur zijn we druk bezig met het slalommen tussen de vissersbootjes door. En dan opeens is de rust weer terug gekeerd. We zijn weer alleen op het water. We rollen de genua wat in, zodat we niet in het donker al aankomen bij de nummer 3 boei in de aanloop van Banjul.

Nachtelijk bezoek

Nog 60 mijl te gaan, het eind komt in zicht. Zonder rare verrassingen, zullen we woensdagmorgen Gambia aanlopen. Momenteel is het rustig en hebben we de motor aangezet. We hadden verwacht in Banjul de motorolie te moeten vervangen (dat moet bij een nieuwe motor rond de 50 motoruren), maar we zitten pas op 18 motoruren. De wind blaast ons voort, de tocht gaat goed!

Onderweg naar Gambia 1

We zijn ondertussen alweer 4 dagen onderweg. Afgelopen maandag verlieten we La Gomera, nadat we alle jerrycans en de dieseltank hadden afgetopt. Een prachtige dag, zonnig en een licht briesje. Met de wonderpil (tegen zeeziekte) zetten we zeil naar Gambia. In de verte zien we een soort fontein meters hoog spuiten, walvissen? Het bleef op afstand, misschien maar beter ook. En ja meer dan kots praatjes valt er over dag 1 niet te zeggen. De wonderpil, was dus niet zo'n wonder.
Op dag 2 bleef die wonderpil zelfs geen kwartier in mijn buik, blehh weg wonderpil, terug naar de primatour. Ondanks dat deze je wat slaperig en suf maakt, gaat het goed. We hebben een luxe stamppot diner met dolfijnenshow. De nachtwachten lopen we wat korter, want het is vreselijk koud. We zijn een goed team samen en de sfeer is ondanks de zeeziekte goed.
We raken zowaar ingeslingerd, zelfs ik! Wat een opluchtitng. Met windkracht 4-5 stomen we op ons doel af. En ondanks dat ik me beter voel, zo binnen in een klotsende en golvende boot, ben ik blij dat mijn update-je weer af is.

[Bianca]

La Gomera, klaar voor een nieuw avontuur

Rara, welk land hoort
er bij deze vlag?

Bij aankomst in La Gomera besloten we hier een maand te blijven liggen en wat kan er in een maand veel veranderen. We wilden niet haasten en met een speeltuin en strand om de hoek was dit een fantastische plek om ons plan nogmaals te overdenken. We vierden Carnaval, huurden een auto en hebben mooie wandelingen gemaakt. Maar naast genieten wordt er ook hard gewerkt op de Tofino. Zo heb ik bijvoorbeeld ons nieuwe gastlandvlaggetje gemaakt (dat je geacht wordt te hijsen bij aankomst in ieder land). 

Plan weer aangepast en walvissen gezien

Walvissen!

Aan de zuidwestkust van Tenerife varen tal van whale-watch tours. Zou het ons dan ook lukken deze beesten te zien? Ik kijk continue om me heen. Plots zie ik een catamaran een rare move maken en bij zijn boeg zie ik zwarte vlekken. Na een blik op de navigatiekaart, stuur ik zonder twijfel recht op mijn doel af.

Een nieuw jaar, een nieuwe motor en een nieuw plan

Het heeft even geduurd maar dan nu toch eindelijk een nieuwe update op onze blog. Het is ondertussen alweer eind januari en we liggen nog steeds in Tenerife. Maar we hebben niet stil gezeten. Natuurlijk zijn we druk geweest met het inbouwen van de nieuwe motor. Ook hebben we veel visite gehad waarmee we uitgebreid het eiland hebben bekeken. En tussen al deze activiteiten door hebben we ook nog veel nagedacht en uitzoekwerk gedaan over de vanaf nu te volgen route. En we zijn eruit, Of dan toch in ieder geval voor de komende maanden...