Soms wind mee, soms wind tegen.

Fenna vermaakt zich met puzzelen

Op 1 april, nee geen grap, vertrekken we vanuit Gambia met als bestemming het eiland Sal op de Kaapverdische eilanden. De weersverwachting is gunstig en na een kalme eerste 24 uur zullen we met een windkracht 4 het grootste stuk van de oversteek kunnen maken. Het zal een lastige oversteek zijn, omdat we de wind en de Canarische zeestroom tegen hebben.

Al kort na vertrek blijkt dat de werkelijke weersomstandigheden toch net weer even anders kunnen zijn dan de voorspellingen je voorhouden. In plaats van de verwachte kalmte, staat er meteen vanaf het vertrek een mooie windkracht 4. Helaas uit het Noordwesten, dus pal op kop en we beginnen met opkruisen de riviermonding uit. Deze keer gelukkig geen grote hoeveelheden vissersboten en ook geen andere scheepvaart.
Wanneer we het continentaal plat verlaten is de wind gelukkig geruimd naar Noordnoordwest en kunnen we een aan-de-windse koers volgen die ons net iets ten zuiden van Sal zal laten uitkomen. Dat ziet er goed uit.

Op zee worden we weer welkom geheten door
een grote groep dolfijnen

De eerste 48 uur op zee hebben we altijd nodig om in te slingeren. Letterlijk omdat we allemaal weer moeten wennen aan de bewegingen van de boot, maar ook figuurlijk omdat we als gezin weer in ons vaarritme moeten komen. Papa en mama zijn nu weer om de beurt aan het slapen en ook de maaltijden zijn daarmee op iets andere tijden. Omdat de boot flink op één oor ligt (jargon voor scheef hangen) hebben de kinderen ook weer hulp nodig met door de boot lopen, in bed klimmen en naar de WC gaan. Vaardigheden waar ze juist erg trots op zijn, en dus veel frustratie en boze buien nu ze weer hulp nodig hebben. En ook voor ons weer een stapje terug.
Met de zeeziekte lijkt het deze keer gelukkig mee te vallen. Bianca is alleen wat katterig en ik begin, na wat spugen, zelfs weer een flinke eetlust te krijgen.

Koers verleggen

op...

Halverwege de oversteek begint de wind steeds verder toe te nemen, tot zo’n 5 á 6 beaufort. Door de toenemende golfslag en de versterkte Canarische stroom als gevolg van deze hardere wind, lukt het niet meer om onze Noordwestelijke koers aan te houden. Op een gegeven moment varen we bijna pal West en dat terwijl we nog niet eens op de breedte van Dakar zitten. Tsja en de ruwere zee heeft helaas ook als gevolg dat bij Bianca en mij alsnog de zeeziekte weer toeslaat.
Na het binnenhalen van een nieuwe windvoorspelling via de korte golf zender, besluiten we onze koers te verleggen. De komende twee dagen zal de wind alleen nog maar meer gaan toenemen. We zullen nu Praia op het eiland Santiago gaan aanlopen. Deze koers 

en neer...

is wat ruimer en al snel schieten we met een snelheid van 6 á 7 knopen vooruit. Door de hoge golven, die er ondertussen staan, is dit ook niet echt comfortabel. Maar in de wetenschap dat we dit maar 24 uur hoeven vol te houden, nemen we dit ongemak maar voor lief. De laatste uren van de tocht hebben we een goede 7 beaufort te pakken en met dubbel gereefd grootzeil, de kotterfok en een puntje genua racen we met 8 knopen snelheid de luwte van het eiland Santiago in. Op 5 april gooien we aan het einde van de ochtend ons anker uit in de verlaten baai van Porto da Praia. Even uitrusten.

Rond, zwaar fruit en bananen..
geen goede combi op een bewegende boot. 

Vooraf betalen

Alleen in de baai bij Praia op Santiago

Omdat het zondag is kunnen we niet inklaren en we gebruiken de middag om de rommel aan boord op te ruimen en wat slaap in te halen. We zijn het enige zeiljacht in de haven en ook aan de wal is geen enkele bedrijvigheid waar te nemen. Best een eenzame, ongezellige plek hier. Het voelt alsof we op een verlaten industrieterrein voor anker liggen, maar ondanks dat, zijn we blij met de beschutting die de baai ons biedt.

Onze bijboot achter het rode vissersbootje.

De volgende ochtend zit er gelukkig wat meer leven in. In de vissershaven wordt vis aan wal gebracht en op de kade verkocht. Met de bijboot leggen we aan langszij een kleine vissersboot. Georgio stond ons al toe te roepen en blijkt de eigenaar van het bootje. Hij laat zien dat hij aan boord woont, maar veel meer dan een matras ligt er niet in het kleine kajuitje. Georgio wil ons, tegen een behoorlijke vergoeding van 10euro, graag de weg wijzen in de haven en op onze bijboot passen. Er zijn niet veel andere mogelijkheden om met de bijboot te landen en we willen de bijboot ook niet onbemand op het strand laten liggen, dus gaan we toch akkoord met Georgio’s voorstel. Hij wijst ons als eerste de geldautomaat. Wanneer we gepind hebben wil hij ineens gelijk zijn geld hebben, of we dit goed vinden? Nou daar heb ik toch wel moeite mee en beleefd leg ik hem uit, dat het gebruikelijk is om iemand pas te betalen nádat hij zijn diensten heeft bewezen. Hij reageert teleurgesteld, zegt dat hij honger heeft en gaat terug naar zijn boot. Wij gaan naar de Policia Fronteira voor een stempel in onze paspoorten en daarna naar de havenautoriteiten. Het is druk op straat met mensen die wat willen verkopen en er is heel veel politie. Wanneer we na een uurtje klaar zijn bij de immigratie, besluiten we om meteen maar door te lopen naar het stadscentrum waar we nog een stempel moeten halen bij de Policia Maritima. Wanneer we langs de bijboot lopen, komt Georgio weer naar ons toe. Hij heeft er over nagedacht en stelt voor om, in plaats van het hele bedrag, de helft van het afgesproken bedrag vooraf te betalen. Met enige tegenzin besluit ik hem zijn zin te geven en geef hem een briefje van 1000 CVE, want kleiner hebben we niet. Snel weet hij het geld te wisselen en van zijn deel koopt hij gelijk een ontbijt bij het straatwinkeltje. Met een tevreden blik loopt hij naar ons terug; “I told you I was hungry and I needed the money to buy some food.” We voelen ons bijna schuldig, want hij had dus echt geen geld voor een ontbijt.

Aangename verassing

Het stadscentrum van Praia, “het plateau”, blijkt een aangename verrassing. De huizen en straten zijn redelijk goed onderhouden en de vrolijke kleuren overheersen. In het stadspark zitten mensen op de bankjes en ze maken gebruik van het gratis beschikbare wifi-netwerk. Het stadje heeft een vriendelijke en gemoedelijke uitstraling. In het voetgangersgebied vinden we een aantal gezellige terrasjes. Bij een klein Braziliaans restaurantje genieten we van een heerlijke maaltijd. Dat was even geleden dat we zo kwalitatief goed hebben gegeten in een restaurant. Tijdens de maaltijd bespreken Bianca en ik nog eens het weersbericht en de planning voor de komende dagen. We hebben tot het einde van de week nog redelijk rustig weer met een Noordoostelijke wind en daarna zal het voor meer dan een week weer stevig gaan waaien uit het Noorden. Dat betekend of snel vertrekken, of het slechte weer in deze eenzame baai afwachten. We besluiten morgenochtend vroeg meteen weer te vertrekken naar de Noordelijke eilanden. Met als bestemming Mindelo op Sao Vincente en een mogelijke tussenstop in Sao Nicolau.

Onveilig gevoel

Bij terugkomst in de haven is het zoals altijd weer een opluchting wanneer we zien dat de grote boot nog keurig achter zijn anker ligt en de bijboot nog, ínclusief buitenboordmotor, op de afgesproken plek ligt. Wanneer we naar de bijboot lopen worden we aangesproken door een agent van de Maritieme Politie. Hij adviseert ons met klem om de boot op een andere plaats voor anker te leggen en de boot niet onbemand achter te laten. We liggen nu te dicht bij het strand en kwaadwillende jeugd kan zo veel te makkelijk naar de boot toe zwemmen. Georgio beaamt dit en stuurt op hetzelfde moment een tiener weg die al een poosje rond onze bijboot zwemt. Met zwemplankjes weten die gasten overal naar toe te zwemmen. We worden geadviseerd de boot zowat in de (’s nachts verlaten) vissershaven te ankeren.
Terug aan boord kijkt Bianca me indringend aan. “Ik kan dus echt niet meer lekker slapen hier. Ik vond het al een creepy plaats en mijn vermoedens worden alleen maar bevestigd. Wat doen we? Zullen we maar gewoon meteen vertrekken?” We besluiten om die avond nog te vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat we de kinderen op bed hebben gelegd, gaan we om 19.45 uur anker op.

De 180 Mijl van Praia naar Mindelo zijn ook nu weer grotendeels op een aan-de-windse koers. Dus helaas weer een scheve, stampende boot en weer opnieuw inslingeren. Bianca en ik hebben onze eigen “Bucket challenge” en deze keer is na 12 uur varen de score 2-1 in het ‘voordeel’ van Bianca. Halverwege de afstand haal ik een nieuwe windverwachting binnen en opnieuw blijkt deze te zijn aangepast. De harde wind komt nu al in de loop van donderdag. Dat wordt dus geen tussenstop meer, maar gelijk door naar Mindelo.
De laatste 80 mijl vanaf Sao Nicolau kunnen we gelukkig een ruimere koers gaan varen en lukt het zelfs om te genieten van het prachtige uitzicht op de verschillende eilanden. Toch weer heel anders dan de eilanden die we eerder hebben gezien.

Schitterende eilanden

In het begin van de middag varen we samen met een catamaran de baai bij Mindelo binnen en worden we vriendelijk verwelkomd in de Marina. Gelukkig zijn we hier niet de enige en is de haven goed beveiligd. We zullen ons rustig gaan voorbereiden op de grote oversteek. Maar nu eerst genieten van een welverdiende rust. En voor de kinderen is er een leuk klein speeltuintje op loopafstand van de Marina.

[Patrick]

De laatste mijlen naar Praia