Met de dag leuker, midden in ons avontuur!

's Ochtends gaan we op visite bij de Duitse boot. Zij varen met vier kinderen en terwijl de kinderen heerlijk spelen wisselen we wat tips uit. Zoals we al eerder op andere blogs hadden gelezen en nu weer horen, schijnt het verder op de rivier het mooiste te zijn. Met onze korte permit, hebben we besloten om de eerste dagen door te stomen. We kunnen dan in kortere tochtjes terug.

Aapjes voeren bij Lamin Lodge

Voordat we de dag erop kunnen vertrekken, moeten we nog een aantal dingen regelen. We roeien naar de Lodge. Dat is een soort basic hotel, maar in dit geval niet meer dan een houten palenconstructie op instorten. Er zijn net 5 toeristen gearriveerd en een man maakt muziek op zijn trommeltje. Er hangt een gezellige sfeer en 2 toeristen blijken Belgen te zijn. Ze hebben pinda's voor de aapjes en Dylano mag ze geven. Die aapjes klimmen hier vrij rond en dat was een bijzondere verrassing.

Boven bij de Lodge vragen we naar de eigenaar Peter, die hier zelf ooit als ex-zeiler is blijven hangen en de lodge heeft gebouwd. De oude man van 73 jaar komt langzaam overeind en vindt het leuk om ons te ontmoeten. Wanneer hij ons een drankje aan wil bieden, vertellen we dat we eerst nog wat dingen moeten regelen. Hij vraagt wat we allemaal nodig hebben en helpt ons op weg. Hij belt een taxi en stuurt Uman met ons mee. Met een scheef oog kijk ik Patrick aan, daar gaan we weer, dat gaat weer veel geld kosten.
We laten het maar gebeuren. Volgens Peter kunnen we alles in plaatsje Lamin regelen en is het niet nodig om naar Serakunda te gaan. Na een kwartier wachten in een schuurtje waar een Pitorques (kano) opnieuw waterdicht werd gemaakt, arriveert de taxi. Het is dat Peter ons wenkte dat het de taxi was, want het leek meer op een hippie-auto. Harde muziek klonkt uit de speakers, de auto was knalgeel, alles trilde, stickers versierde de auto en de ramen en deuren gingen moeizaam open en dicht. Uman ging voorin, wij met de kinderen achterin. Autogordels ontbraken, net zoals het draaiknopje voor het raam, maar met een ander stukje gereedschap werd het raampje toch opengedraaid.

Straat in het plaatsje Lamin

Vers fruit wordt aan de straat verkocht

Het belangrijkste was geld wisselen. Verder op de rivier komen we waarschijnlijk geen bank meer tegen. We rijden over een hobbelig zandpad langs kleine bouwvallige hutjes, loslopende geiten en komen uiteindelijk bij een grote geasfalteerde weg uit. Bij de bank laat ik Patrick en Uman samen gaan. In de taxi kijken we onze ogen uit naar de voorbijkomende auto's en busjes. De meeste zitten helemaal vol, hebben spullen op het dak gebonden en regelmatig hangen er jonge gasten half uit de laadbakken. Op deze drukke weg lopen vrouwen met prachtige jurken en manden op hun hoofd. We staan al een tijdje te wachten wanneer toevallig de zus van de taxichauffeur langs komt lopen. Ze kletsen en lachen en ondertussen staan er een paar kinderen vrolijk naar Dylano en Fenna te zwaaien. Het duurt erg lang, maar uiteindelijk komen Patrick en Uman weer aanlopen. Het is gelukt en Patrick zijn gevoel was inderdaad goed, deze wisselkoers was stukken beter, 50 dalasi voor €1,- (i.p.v. 40 dalasi).
Uman vroeg wat we nog meer nodig hadden en na een paar minuutjes stonden we met de taxi weer stil bij een klein schuurtje. We kochten 8 pakken water (6 flessen van 1,5 liter) en reden weer door naar een groente kraampje. Hier kochten we aardappels, tomaten, uien en wortels. Er zijn hier genoeg mogelijkheden om spullen te kopen, want overal zijn kleine kraampjes. Je moet alleen de weg weten. Aan de overkant van de straat zag ik heerlijk bananen, dus op gevaar voor eigen leven staken we de weg over. De kinderen hadden het ondertussen behoorlijk heet gekregen en met een banaan in de hand, staat alleen brood kopen nog op ons lijstje.

Wanneer we weer terugkomen bij de Lamin Lodge begint Uman de achterbak leeg te ruimen, terwijl een vrouw nog wat pinda's, fruit en koekjes probeert te verkopen. De pindacaramelkoekjes zien er lekker uit en we kopen 5 kleine zakjes voor 50 dalasi (€1,-). Achteraf jammer dat we er niet meer gekocht hebben, want ze zijn heerlijk. Gelukkig staat de Lamin Lodge ook op de terugweg nog op het programma. De taxichauffeur moeten we 300 dalasi (6 euro) betalen, een schijntje, want we zijn zeker 2 a 3 uur onderweg geweest. Uman helpt mee met het sjouwen van het water en blijkt hier achteraf helemaal niks voor te willen hebben. Zo kan het dus ook, we geven hem 100 dalasi fooi.

Waar ga jij met dat flesje naar toe??

In de Lodge drinken we wat met Peter, die een zakje pinda's heeft om de aapjes te voeren. Binnen korte tijd zitten er zes aapjes om ons heen en wordt zelfs Patricks flesje met drinken overmeesterd. We kunnen er om lachen, wat een geweldige dag. 's Avonds komen de Duitsers op visite en krijgen we hun gevaren track, zodat we weten waar we op de rivier kunnen varen. De laatste kaartmetingen zijn namelijk van eind vorige eeuw en daarna nooit meer veranderd. Het gevolg is dat je op de plotter (soort tom-tom) hele stukken over het land vaart. Morgen als de zon op is, gaan we meteen van start.

[bianca]

De Lamin Lodge

Vanuit de Lamin Lodge genieten van het uitzicht. Kijk daar ligt de boot.