Eén keer NIET zeeziek!

Steiger is continue nat door opspattende golven.

Mijn verjaardag komt dichterbij en ik heb er helemaal geen zin in. De boot schut van links naar rechts, je waait bijna van de steiger en de luikjes moeten dicht vanwege opspattend water. Daar zitten we dan in onze boot. Mindelo is echt een tochtgat. Regelmatig hebben we periodes met continue 42 knopen wind, dat is windracht 9! Eén landvast heeft het al begeven en wanneer we naar de speeltuin lopen, moeten we de kinderen optillen. Zigzaggend lopen we over de steiger, we lijken wel dronken en dat zonder één druppel alcohol. We vullen de dagen met het afwerken van onze klussenlijst. De volgende tocht zal de langste tot nu toe worden, dat geeft gezonde spanning en houdt ons alert om alles te checken en zelfs de kleinste klusjes voor vertrek gedaan te hebben. Je weet maar nooit wat je precies te wachten staat.

Ondertussen maken we mooie vorderingen met de klussenlijst en kijken we regelmatig naar het weerbericht. Wanneer willen we eigenlijk vertrekken? Zijn er hier nog dingen die we willen zien? Er zijn maar zat toeristen die hier op vakantie komen en die komen vast niet om lekker in de wind te zitten. Op internet en in twee gekregen Duitse reisgidsen bekijk ik alle highlights. “Uh, Patrick, we krijgen het nog druk! Had je toevallig al een verjaardagscadeau in gedachten? Ik weet namelijk wel een leuk cadeau voor mezelf. (Tja, bij mannen moet je soms wat lichte hints geven…).

En zo beginnen we na een periode met klusjes aan een soort vakantie. Jaja, ik weet dat jullie lezers denken dat wij altijd één hele grote vakantie hebben, maar zo voelt het voor ons niet altijd, hoor.

Live-Muziek

Restaurant Gaudi.

Kaapverdianen houden van muziek en in de meeste restaurantjes is er dan ook live-muziek. Op aanraden van de reisgidsen lopen we dinsdag door Mindelo op zoek naar een restaurant genaamd “Archote”. Daar zou de Band Porto Grande optreden en dat lijkt ons wel wat. Na een wandeling door mooie straatjes, verlaten straten, een chique buurt en een soort kraakpanden, komen we na een omweg uit bij een gesloten restaurant. Helaas, we keren terug naar het centrum en stranden bij restaurant Gaudi, waar zelfs iedere avond live-muziek is. Terwijl wij genieten van tapas, speelt de man rustig op zijn gitaar lokale liedjes. Er hangt een relaxte sfeer, het eten is lekker en ook de kinderen waarderen de muziek.

Met de aluguer naar Baia das Gatas

Alle spullen voor op het dak inleveren.

Baia das Gatas: Mooi en rustig strand.

Een aluguer is een soort collectieve taxi, meestal zijn het personenwagenbusjes of soms pick up wagens met bankjes in de achterbak. Op een centrale plek staan ze opgesteld en wanneer het busje vol is met mensen die allemaal dezelfde kant op willen, dan gaat hij vertrekken. Het is een stuk goedkopen dan een taxi, maar los van de prijs, een belevenis op zich die we graag willen meemaken. Wij maken een ritje naar Baia das Gatas, een rustig strandje met ondiep water, doordat riffen de golven breken. Bij het marktpleintje aangekomen blijkt er al een Aluguer klaar te staan met deze bestemming en ook wij nemen plaats in het busje. Het busje is al bijna vol, dus we hebben geluk. Op het dak van het busje ligt van alles, rugzakken, mandjes met fruit, groente, jerry-cans met olie, zakken aardappels en zakken rijst. Terwijl de laatste mensen nog wat inkopen doen arriveert de laatste instapper, er wordt een keer gegild, iedereen verzameld zich, spullen worden vastgezet en we gaan rijden. Onderweg willen er natuurlijk nog wat mensen mee, maar dat is geen probleem. Het past best met twintig man in een twaalf persoonsbusje. Er wordt nog gestopt bij de plaatselijke bouwwinkel voor wat inkopen, waarna hij het op een racen zet naar het strand. Wat een prachtige plek en wat een verschil in temperatuur. Daar staan we dan, 30 graden in onze lange broeken, zonder zonnebrand. Gelukkig hebben we de zwemkleding in de tas zitten en vermaken we ons prima. Hier moeten we nogmaals naar terug, maar dan echt voorbereid op strandweer.

Baia das Gatas; Vissers komen terug onder zeil.

Mijn verjaardagscadeau

Het koste wat uitzoekwerk, maar het draaiboek voor mijn eigen verjaardagscadeau ligt klaar. We gaan naar Santo Antao en niet voor één dagje, maar meer! De hotelovernachtingen en de kaartjes voor de ferry zitten in een mapje en ook heb ik de grote backpack gevuld met kleren, toiletartikelen en een paar speelgoedjes. Santo Antao heeft namelijk geen jachthaven en ook geen goede beschutte ankerplaatsen. Daarom laten we onze eigen boot in de veilige winderige marina van Mindelo liggen, natuurlijk met extra landvasten, zodat hij er ook nog ligt als we terugkomen. Sinds ons vertrek is dit de eerste keer dat we niet aan boord gaan slapen, een raar gevoel om ons “huis” alleen te laten, maar we kijken uit naar een andere omgeving. Even tijdelijk de sleur doorbreken, voordat we straks drie weken aaneengesloten op de boot op de oceaan zitten.

Santo Antao

’s Morgens lopen we vroeg met de rugdrager en de backpack richting de ferry. Op de banken en stoelen liggen de Kaapverdianen languit te ronken, terwijl de ferry langzaam de haven verlaat. Een medewerker van de ferry loopt rond en deelt aan iedereen kotszakjes uit. Ik kijk Patrick bedenkelijk aan. Zou het echt zo erg zijn? De schuimkoppen staan buiten op het water, maar de ferry slaat zich er rustig doorheen. Langzaam beweegt hij wat naar links en rechts, maar blijkbaar kunnen de buiken van de lokale bevolking daar niet zo goed tegen. Steeds meer mensen grijpen naar hun kotszakje en ik begrijp nu beter waarom iedereen er zo lusteloos bij lag. Ik weet precies wat ze doormaken, maar ondanks dat, kan ik er ook wel een beetje om lachen. Zelfs met rustig weer beweegt onze boot meer. Het werkt relativerend, want blijkbaar kots ik toch niet zo snel en heb ik wel degelijk zeebenen.

Espongeiro

Casa Espongeiro, een geweldig relaxte omgeving.

Een korte wandeling, maar al snel geweldig uitzicht.

Met de Aluguer laten we ons voor de deur bij ons hotel afzetten. Casa Espongeiro is een klein gasthuis met maar drie kamers in een dorp met hooguit zes andere huizen. We zitten midden in de natuur, boven de wolkenbasis, kijken uit over de bergen en snuiven de frisse dennenlucht op. ’s Middags maken we een kleine wandeling naar de top van de berg waar we weer een geweldig uitzicht hebben. Hier is het Afrika met een snufje Oostenrijk. Op de kamer hebben we een eigen boiler en sinds tijden genieten we van een heerlijke warme douche. Na het middagslaapje spelen de kinderen met de kinderen van het gasthuis en de andere kinderen uit het dorp. De Afrikaanse kinderen vinden het geweldig om te kleuren en stickers te plakken. Wanneer ze de tekening nog mee naar huis mogen nemen, stralen de gezichten nog meer. Ook puzzelen willen de kinderen graag proberen, maar voor de kinderen van vijf jaar oud, die nog nooit een puzzel gezien hebben, blijkt de puzzel van zes stukjes al een grote uitdaging. Gelukkig helpen Fenna en Dylano mee, zodat ze uiteindelijk ook de puzzels van 9, 12 en 16 stukjes in elkaar weten te krijgen. Vol ongeloof en trots kijken ze naar de kunstwerken.

Boven de wolkenbasis, fantastisch.

Fontainhas, Ponta do Sol en Ribeira Grande

Begin van de wandeling. Op de achtergrond Ponta do Sol.

De volgende dag gaat om half 6 de wekker, om 6 uur zitten we aan het ontbijt en om half 7 zitten we in de Aluguer. Helaas ging de Aluguer alleen heel vroeg, maar het prijsverschil met een taxi was erg groot (Aluguer 550CVE=5euro Taxi 3000CVE=27euro). Tussen de schoolgaande kinderen kijken we onze ogen uit. We gaan slinger de slanger een bergpad af, door de wolken, kijken uit in mooie dalen en rijden voorbij de welbefaamde Delgadim. Dat is een bergkam met aan weerszijde een heel diep dal, Delgadim betekend smalletje en dat was het ook! Indrukwekkend. 

Fontainas op de steile berghelling.

In Ponto do Sol wandelen we via een steil kustpad naar een oud stadje op een steile berghelling. Vrolijke gekleurde huisjes versieren het toch al prachtige stukje berg. Tijdens een korte pause komen we aan de praat met een local. De mensen hier zijn erg relaxt, geïnteresseerd en nemen de tijd voor praatjes met onbekenden. Met de aluguer gaan we terug naar Ribeira Grande. Na een lekkere lunch, zouden we daar om 13.00 uur onze aluguer terug nemen. Helaas spreken veel mensen hier alleen een plaatselijk dialect, Portugees en soms frans (maar geen Engels) en weten we niet waar we moeten opstappen. Met handgebaren proberen we navraag te doen en iedereen die we het vragen, kan ons brengen of kent iemand anders die dat kan. Sommige zeggen dat er geen aluguer rijdt of dat hij al weg is en bieden een taxi-rit of ander alternatief aan. Natuurlijk tegen extreem hoge bedragen, terwijl degene van de goede aluguer weet dat hij ons moet meenemen en waarschijnlijk ergens op ons wacht. We lopen nog een rondje en komen uiteindelijk bij de aluguer uit die we moeten hebben. Ook die chauffeur had ons al aangesproken, maar tussen alle “neppers” was het lastig de goede te onderscheiden. We worden weer keurig voor de deur bij Casa Espongeiro afgezet. Ons laatste nachtje hier, want morgen gaan we een spectaculaire wandeling maken.

Ribeira do Paul

Pakezeltje met koeien erachteraan.

Na een uitgebreid ontbijt, vertrekken we om 9.00uur met onze backpack op de rug richting Cova do Paul. Dat is een oude krater die nu gebruikt wordt als landbouwgrond. Een wandeling van een uurtje tot boven aan de krater. Bij de krater wandelen we naar beneden om aan de andere kant weer omhoog te klimmen en de Vallei van Paul te ontdekken. We lopen langs berggeitjes, koeien en passeren een volgeladen ezeltje. De ezeltjes worden hier regelmatig ingezet om spullen te sjouwen, omdat autowegen vaak ontbreken. 

Cova do Paul.

Slinger de slanger, helemaal naar beneden, ontelbaar veel bochten.

Eenmaal boven voelen we de koude vochtige lucht over de bergtop trekken. We zijn benieuwd naar het uitzicht en op het moment dat we net over de bergtop kunnen kijken, lost de bewolking op. Een prachtige vallei ligt aan onze voeten, maar voordat we die bereiken zullen we eerst het pad moeten aflopen. Een steil pad, vol bochten, prachtige bloemen en een magnifiek uitzicht. Aan de ene kant genieten, maar we beseffen ook dat dit tripje nog even gaat duren en taxi’s hier niet rijden. We stoppen regelmatig, zodat Dylano kan rusten en Fenna juist uit de rugdrager kan om haar benen te strekken. Het bergpad is namelijk zo steil dat Fenna niet zelf kan lopen. Dylano daarentegen wordt erg moe, maar als we hem vertellen dat hij een echte (door mama gemaakte) bergbeklimmers-diploma kan verdienen, spuit hij weer vooruit. 

Een twee voort, onze bergbekimmer

We lopen langs bananen- , papaya- en koffiebomen en zien veel rietsuikerplantages. Ook Patrick en ik beginnen de wandeling ondertussen in onze kuiten en scheenbenen te voelen. Het laatste stuk is Dylano echt zo moe dat we hem een stukje tillen. Met de vijftien kilo wegende backpack op de rug en Dylano op mijn middel, zijn de laatste loodjes echt zwaar, maar de weg komt snel dichterbij. Daar pikken we een aluguer op en Dylano valt meteen in slaap. Helaas kan de aluguer ons niet naar ons hoteltje brengen, omdat daar geen auto’s kunnen komen. Met een slapende Dylano in mijn armen stap ik uit en we ploffen op de grond neer. We zijn er nu bijna, dus laat Dylano maar uitslapen.

Steentjes en zand inladen.

Fenna vermaakt zich met een Afrikaans jongetje, maar na een uurtje besluiten we Dylano toch maar wakker te maken. Het laatste stuk is pittig. Het wandelpad gaat eerst omlaag, daarna steil omhoog en vervolgens weer omlaag, we zijn er nog bijna een uur mee bezig, de snelheid is eruit. Bij het hotel aangekomen geven we elkaar een highfive en met een voldaan en trots gevoel ploffen Dylano en ik meteen op zijn bed. Zo, tijd om te knuffelen, te ontspannen en een lekkere koude Fanta te drinken.

Lokaal speelgoedautootje, gemaakt van blik, slipper en oude bezemsteel.

APK keuring van de ferry

Het is jammer dat we de Belgische eigenaresse van Casa das Ilhas niet zien, maar een ander Belgisch stel weet te vertellen waarom ze er niet is. Ze was gister namelijk onverwacht snel vertrokken, omdat de ferry de dag erop niet zou varen. Uhm en laten wij nou net die ferry vandaag terug willen nemen. We hadden al eerder wat gehoord over de ferry en onderhoudsklussen, dus had de eigenaar van Casa Espongeiro voor ons gebeld. Hij wist te melden dat er geen bijzonderheden waren, maar na dit verhaal beginnen we toch weer te twijfelen. We weten telefonisch contact te leggen met de Belgische eigenaresse van ons hotel, die het voor ons wil uitzoeken. De ferry blijkt vandaag een apk keuring te hebben en er is een kans van 75% dat de ferry ’s middags niet vaart. Op de heenweg hebben we inderdaad behoorlijk wat aandachtspunten van de ferry gezien, dus wagen we de gok niet. We boeken een dagje extra bij en doen het lekker rustig aan. We bezoeken Paul, eten een heerlijke pizza en de kinderen doen een uitgebreid middagslaapje terwijl wij een spelletje spelen.

Klein dorpje met daar omheen landbouwgrond en terassen.

Laatste dagje

Uitrusten, op de achtergrond suikerriet.

’s Ochtends worden we weer verwend met een heerlijk ontbijt: vers geperst banaan-sinaasappel-papaya sap, verse broodjes, toast, yoghurt, geitenkaas en jam. We lopen een rondje in de vallei en stranden bij een winkeltje. Hier kopen we wat te drinken en blijven we de hele ochtend/middag hangen. Het is een soort ontmoetingsplaats voor de lokale bevolking en het bevalt ons wel. Een vrouw vraagt of ze alsjeblieft wat water uit onze fles mag en ze wil graag de lege Fanta-fles hebben. Fenna is weer aan het puzzelen en ook nu wordt er weer verwonderd naar gekeken. Ook de volwassenen willen het graag proberen. Het ziet er grappig uit, want ze kijken niet naar de plaatjes en kleuren en proberen rand-stukjes in het midden vast te duwen. Ook voor de volwassenen is de zestien stukjes puzzel een grote uitdaging, maar als hij na een kwartier klaar is, zijn ze helemaal trots. Helaas is communiceren vanwege de taal lastig, maar we voelen ons verbonden met de bevolking. 

De mooiste vallei die wij hebben gezien, onbekend bij toeristen en verscholen achter het winkeltje.

Een waterslang en een autootje, meer heeft hij niet nodig.

Een man wijst ons op pas geboren biggetjes ietsje verderop en er is daar een prachtige rustige vallei. Ik ben er heen gelopen en hoorde alleen maar vogeltjes en het gesijpel van water dat van de bergen afliep. Dylano heeft de hele middag met zijn autootje bij een waterslang gespeeld, waar water vanaf de bergen doorheen stroomt om de plantages vochtig te houden. In de middag pikt de aluguer ons op en keren we terug naar de ferry.

Een paar dagen oud, zo schattig.

Bij de ferry terminal is het een drukte van jewelste, lokale producten worden aangeboden en taxi’s en aluguers staan klaar om iedereen te vervoeren. In Mindelo schieten we onze trui aan, want de koude wind waait nog steeds. We weten de weg en rustig lopen we terug naar de boot. Het pasje van de haven is ondertussen geblokkeerd, omdat we één dag te laat waren met havengeld betalen. Maar mee sluipend met andere mensen weten we toch bij de boot te komen, die er nog keurig bij ligt. Ja en dat was het dan weer, ons Afrika avontuur zit er ver op. Goed uitgerust zullen we eind april waarschijnlijk aan de oversteek beginnen. En net als op de ferry hopen we de kotszakjes niet nodig te hebben.

[Bianca]

Gelukkig ons huis ligt er nog.