Nachtelijk bezoek

Nog 60 mijl te gaan, het eind komt in zicht. Zonder rare verrassingen, zullen we woensdagmorgen Gambia aanlopen. Momenteel is het rustig en hebben we de motor aangezet. We hadden verwacht in Banjul de motorolie te moeten vervangen (dat moet bij een nieuwe motor rond de 50 motoruren), maar we zitten pas op 18 motoruren. De wind blaast ons voort, de tocht gaat goed!

Recht voor de wind met de genua uitgeboomd

Fenna maakt puzzels in de kuip

Na 3 a 4 dagen was iedereen helemaal ingeslingerd en bleven de zeeziektetabletten in de doosjes. Er staat een behoorlijke wind en deining, maar de boot houdt zich goed. We slapen veel, Patrick neemt de binnen klusjes op zich (koken, afwassen, SSB zenden en ontvangen) en we zijn een goed team. De kinderen vermaken zich met filmpjes kijken, puzzelen, tekenen, stickers plakken, liedjes zingen en de duplo. We kijken er naar uit om land te zien, maar zijn bij lange na niet zo moe, zoals bij de eerdere oversteken. Zoals deze tocht verloopt, zo willen we wel koers zetten naar de overkant!

Dylano kijkt een filmpje terwijl Patrick een slaapje doet.

De nachten zijn rustig, enkele keren komen we een groot passerend zeeschip tegen. Patrick leest veel, maar dat lukt mij helaas niet. De cabaretnummers op de i-pod, zijn een ideale greep en laten mij midden in de nacht geregeld lachen. Echter bij Mauritanie, zo'n 80 mijl uit de kust was het 's nachts opeens wat minder lollig. Ik zag twee witte lichten en die naderde mij iets te vlot. De twee lampen draaiden ten opzicht van elkaar super snel, boordlichten zag ik niet en ze kwamen rap dichterbij. Dit was geen zeeschip. Het was een heldere nacht en de maan bescheen de golven met haar prachtige licht. Onszelf verstoppen, door de lichten uit te doen en van koers te veranderen, was geen optie en tevens zouden we toch te zien zijn op zijn radar. Ik riep Patrick uit zijn bed, de horror piratenverhalen kon ik met moeite verdringen en we konden niet meer doen dan afwachten. Nog steeds zette hij zijn koers recht op ons af, zijn lampen leken het meest op die van Brum (dat bekende autootje), twee helder schijnende koplampen. We hoorden zijn zware geronk, zagen zijn silhouet, zijn groene boordlicht, waarna hij 300 graden draaide en terugkeerde richting de kust. Waarschijnlijk een patrouille vaartuig geweest, hij zette zijn motor vol open en binnen 5 minuten waren zijn lichten alweer in de nacht verdwenen. Bijzonder hoe snel iets uit het niets kon opdoemen en weer verdwijnt.


De volgende dag krijgen we visite. Niet van een patrouille vaartuig, maar van vele dolfijnen, waaronder ook de circusdolfijn, zoals wij hem noemen. Die kwam vrolijk uit het water springen, in de lucht maakte hij een halve draai om vervolgens lomp op zijn zij op het water te klappen. Ook in de nachten hoorde wij hem regelmatig om ons heen.

(niet meer) vliegende vis in het gangboord

Wist je trouwens dat nachtlopen levensgevaarlijk was? Tot gisteren aan toe, moest je opletten voor onderkoeling, gekleed in thermokleding, sjaals, mutsen en zeilpakken trotseren wij de kou. Helaas wordt ik binnen misselijk, dus zit ik mijn wachten buiten uit. En wanneer ik mijn hoofd boven de buiskap uitsteek, krijg ik bijna een vliegende vis in mijn gezicht. De vissen vliegen letterlijk om mijn oren. De schubben zie ik de volgende dag nog op de buiskap zitten en op het dek vinden we zowaar zes andere (reeds) overleden familieleden. Toch wel zielig. En dan te bedenken dat we naast de vliegende vissen nog geen vis gevangen hebben. Tot tweemaal toe is mijn lok-vis totaal verslonden en verdwenen. We vissen nu met ons laatste inktvisje. Gelukkig hebben we genoeg blikvoer en zelfs voorgebakken frikandellen! Die kwam ik bij de Spar in La Gomera tegen en bleven lekker lang houdbaar. Een prima combinatie voor onze malariatabletten, die het beste met vet voedsel kunnen worden ingenomen. Gisteravond hebben we de eerste tablet genomen en van vervelende bijwerkingen hebben we gelukkig (nog) geen last.

Ondertussen schijnt de zon en is het heerlijk vertoeven in de kuip. We frissen onszelf op, relaxen en fantaseren over Afrika. De gele Q vlag en het gastlandvlaggetje hangen klaar aan de verstaging om gehesen te worden. Met vlagen komt er een geur van het land, van kruiden, hout en zand. We zijn nieuwsgierig, enthousiast en uitgelaten. De finish is in zicht, rustig leggen we de laatste mijlen af en verheugen ons op morgen!

[Bianca]

Prachtige luchten