Een overpeinzing

Strand in centrum van de stad

Een week lang liggen we nu in A Coruna, Spanje. En heel langzaam aan begin ik te  wennen aan mijn nieuwe leventje. Geen wekker meer om 5 uur  ’s ochtends en alle tijd om aan het gezinnetje en de boot te besteden. Geen stress meer om de deadline van het vertrek te kunnen halen. Langzaam begin ik er zelfs een beetje van te genieten. Maar voor het zover was heeft wel even geduurd.

Toen we hier een week geleden aan kwamen was ik ontzettend moe. Voor een deel kwam dit door het slechte en weinig slapen tijdens, met name, het laatste etmaal van onze oversteek. Maar het was meer dan alleen slaap tekort. De stress van het vertrekken heeft me heel veel energie gekost. Of was het de werkdruk op het werk? Het laatste jaar was het steeds weer een uitdaging om de afdeling, waar ik leiding aan mocht geven, goed te laten draaien. Vertrekkende medewerkers en het gebrek aan goede, hoger opgeleide, techneuten in de arbeidsmarkt, zorgde voor een (te)hoge werkdruk. Wanneer je dan wel grote ambities blijft houden, zoals een certificering van de afdeling willen doorvoeren, dan is een inzet van 100% of meer noodzakelijk. En ook dat kost veel energie. Om eerlijk te zijn, misschien zelfs wel te veel energie. Maar met de einddatum in zicht, houdt je jezelf overeind en hoop je dat de schade beperkt blijft.

Uitzicht op de Atlantic

Na de laatste werkdag, eind april, dacht ik dat ik wel even wat tijd zou hebben om bij te tanken. Maar de werkelijkheid is anders. De voorbereidingen voor het vertrek leveren zelfs nog langere werkdagen op dan voor de werkgever. Ook het emotionele aspect van het afscheid nemen kost me meer energie dan ik had verwacht. En na het vertrek op 7 juni, wil ik eigenlijk maar één ding: uitrusten! Maar daar doet zich in dat opzicht een (luxe) probleem voor. De weersberichten geven voor meer dan 2 weken Noord en Noordoosten wind op. Een vrij unieke weerssituatie. En in de vorige post hebben jullie kunnen lezen dat we hier dankbaar gebruik van hebben gemaakt en al kort na vertrek de Golf van Biskaje overgestoken zijn.

En dan lig je opeens in een ruime jachthaven in La Coruna, Spanje. De eerste grote mijlpaal in ons zeilavontuur. Het genieten kan nu echt beginnen. Maar in plaats daarvan voel ik me leeg en beroerd. Ik heb nergens zin in en tegen de klussen, die tijdens de eerste oversteek aan de klussenlijst zijn toegevoegd, zie ik enorm op. Zelfs het uit de kast pakken van de gereedschapskist is te veel. Mijn humeur is erger dan het lagedrukgebied dat zich ondertussen op de oceaan aan het ontwikkelen is. Natuurlijk helpt dit alles ook niet mee aan de sfeer aan boord. Bianca probeert me zoveel mogelijk met rust te laten, echter moeten er toch huishoudelijke taken gedaan worden. Natuurlijk willen ook de kids de nodige aandacht. Wanneer na een dag, Bianca voorzichtig komt opperen om buiten de haven voor anker te gaan en aan mij vraagt of ik even de mogelijkheden van de ankerplaatsen wil uitzoeken, schiet ik volledig in de stress. “Hoe kun je dat nu van me verwachten? Ik heb nog niet eens tijd kunnen vinden om mezelf te scheren!”  Ik voel van binnen wat breken en barst uit in tranen. “Ik wil niet klussen, ik wil niet ankeren, ik wil zelfs niet varen. Ik wil alleen maar rust!”

Torre de Hercules

Die avond heb ik een goed gesprek met Bianca en we besluiten om minstens een week in La Coruna te blijven liggen. Gewoon in de haven liggen en niets moet. De tijd overdag wordt gebruikt om met kinderen te spelen en voor de dagelijkse dingen, zoals boodschappen doen en koken. Ik ga vroeg naar bed en doe soms samen met de kids een middagdutje. Na een paar dagen begin ik me wat minder moe te voelen en begin ik zelfs wat oog te krijgen voor de omgeving hier. Eigenlijk best een mooi hier. Ik lees wat tijdschriften en vindt het zelfs wel weer leuk om s’ avonds in de kuip een glaasje wijn te drinken. 

Het kost me nog moeite om aan het nieuwe dagritme te wennen. Eigenlijk wordt het ritme bepaald door de kinderen. Ik was gewend om, om 5 uur s’ ochtends op te staan en naar mijn werk te rijden en dan voor het avondeten aan tafel aan te schuiven. Het omkleden, luiers verschonen, flesjes drinken, middag slaapjes doen had ik natuurlijk wel mee gekregen in de weekenden en de vakanties. Maar nu er van me verwacht wordt hier ook zelf aan te gaan denken en het voortouw in te nemen, voel ik me een ietwat onhandige beginner. Ik herinner me plots waarom ik ooit voor een carrière in de techniek heb gekozen en niet in de kinderopvang of op een basisschool. Even bekruipt me zelfs het angstige gevoel dat ik misschien mijn werk niet vier jaar kan missen. Nee, niet die specifieke werkgever, maar het bezig zijn in een complexe technische omgeving met interessante en uitdagende vraagstukken. Een omgeving waarin ik de ervaren specialist ben, en niet die onhandige beginner die ik me nu voel. 

Gewoon heerlijk aan boord spelen

Voel ik nu twijfel opkomen over de keuze om een wereldreis te maken..? Als ik dit tegen Bianca zeg, geeft ze me een veel betekende blik en herinnert me eraan dat ook het schipper zijn op onze boot een verantwoordelijke baan is met de nodige technische uitdagingen. Ze haalt me immers ook niet voor niets uit bed wanneer de wind te hard wordt of het zicht plotseling is verdwenen door de dichte mist. En het zorgen voor de kinderen daar krijg ik vanzelf wel meer handigheid in door het gewoon veel te  gaan doen. Uiteindelijk is juist het hebben van quality time voor de kinderen en het gezin één van de belangrijkste redenen om deze wereldreis te gaan maken.

Spelletjes op het grote plein

Nu we dik een week ik La Coruna liggen beginnen we beetje bij beetje onze nieuwe draai te vinden. We weten ondertussen onze weg naar de supermarkt en het lukt ons ook aardig om daar de juiste producten te vinden. We hangen ook een beetje de toerist uit. Op één van de eerste dagen was hier een nationale feestdag. Op het grote plein werden allerlei spelletjes voor de kinderen georganiseerd. Erg leuk voor Dylano en Fenna. Een paar dagen geleden ben ik met Dylano en opa “Boot”, die hier met zijn eigen boot ligt, naar de historische vuurtoren “Hercules” gewandeld. Gisteren zijn we met z’n allen naar het aquarium “Finisterre” geweest. Het voeren van de haaien en de zeehonden was erg leuk om te zien. 

Ook worden de eerste contacten gelegd met andere vertrekkers. Zo maken we kennis met Michelle en Theo van de Faja Lobi, erg hartelijke mensen met vele jaren cruising ervaring. Een paar dagen later worden we uitgenodigd bij Martina en Julian en hun twee dochtertjes aan boord van de Carina of Devon. Dit jonge Engelse gezin is onderweg naar de Middellandse zee. De gesprekken met gelijkgestemden weten me weer wat te inspireren. Al met al begin ik er toch wel een beetje van te genieten :-).

[Patrick]

Hieronder alsnog een filmpje van onze kennismaking met de dolfijnen in de golf van Biskaje. Dat willen we jullie echt niet onthouden. Het koste alleen wat meer tijd om uit te zoeken hoe we het filmpje op de blog konden plaatsen.