Soms heb je van die dagen dat alles tegen zit. Het genieten van kleine dingen, zoals een prachtige zonsopkomst, wil dan niet lukken. Nou zo'n offday hebben we ondertussen ook gehad.
De golven schudden de boot wild heen en weer en dat maakt het leven aan boord oncomfortabel. Naar de wc gaan is een grote uitdaging. Het begint al met de deur, die letterlijk openklapt als je de klinkt omlaag doet. Het is een kwestie van snel naar binnen stappen, voordat de deur met de volgende golf weer dichtgesmeten wordt. Met een hand aan de wiebelende deur stap ik over de drempel, deel een is gelukt, ik ben binnen. Echter is stap twee nog ingewikkelder. Want om mijn broek te laten zakken heb ik toch echt twee handen nodig. Ik hang schuin tegen de kast, een golf laat me rustig loskomen, ik balanseer, maar dan maakt de boot een onverwachte harde slinger. BANG, met mijn rug wordt ik weer tegen het kastje aangesmeten. Dat is de eerste blauwe plek, en nee niet de eerste van deze reis, maar de eerste van vandaag. Goedemorgen, dit is het begin van de offday.
De wind komt recht van achter en vanwege de hoge golven besluiten we af te kruisen. Dat betekend dat we niet recht op ons doel afvaren, maar eerst met een afwijkende koers naar links en vervolgens weer met een afwijkende koers naar rechts varen. Op die manier houden we de wind schuin van achter en dat maakt de kans op een klapgijp (het zeil knalt dan snoeihard naar de andere kant) kleiner. Tijdens de offday varen we overdreven links van de koerslijn, hebben we stroom tegen en komen we in een hele dag varen maar 74 mijl dichter bij ons doel. Met een tocht van 1950mijl is zo'n dag afstand natuurlijk om te huilen.
Vissen wil vandaag ook niet lukken, want na 15 keer waterplanten aan de haak geslagen te hebben, is het geduld op. Dus vanavond geen lekkere maaltijd met vers vlees of verse vis, maar een blik. Inkomende berichten via de SSB zender en andere zeilers voor een kletspraatje zijn er vandaag niet. Het is stil.
Wat een offday nog meer tot een offday maakt, is dat je vaak niet de enige bent die een offday heeft. Patrick heeft er ook genoeg van: "Best saai, alleen maar water. Wat mij betreft mogen we er al zijn". Ja, wat mij betreft ook, maar dat verandert de zaak niet. Laten we vooral niet zeuren en het gezellig proberen te houden. Waaaaah! Binnen klinkt boos gegil van Dylano. Zijn duplo auto's rijden bij iedere golf wild van links naar rechts over de kajuitvloer en dat was nou net niet de bedoeling. Ja, gezellig zo'n oceaanoversteek.
De enige die zich er niks van aan lijkt te trekken is Fenna. Zij loopt vrolijk door de boot, klautert de kajuittrap op en klimt alleen over het luikje naar de kuip. Ondertussen slingert de boot nog steeds wild heen en weer en hangt ons aapje aan haar armen aan de trap. Fijn dat zij geen gevaren ziet, maar wij houden ons hart vast. Terwijl we in de kuip rondkijken voor andere scheepvaart krijgen we een plens zeewater over en dan is het genoeg!
Het is tijd voor ons geheime wapen: de wonderpan. Ja mensen, de wonderpan verricht echt wonderen! Voor degene die hem niet kennen, een wonderland is een soort tulbandvorm met deksel en met behulp van een onderplaatje zet je hem op het fornuis. Hij werkt dan als een oventje en je kan er de meest wonderbaarlijke gerechten uit toveren. Het grote voordeel is dat hij heel weinig gas verbruikt.
Eens even in het receptenboekje bladeren wat we nodig hebben: 250 gram zelfrijzende bakmeel, 250 gram suiker, een pakje boter, 3 eieren, wat vieze appels, kaneel, en een overkomende golf voor wat zeezout. En voor deze cake heb je geen mixer nodig! Eest de eieren, boter en suiker goed mengen om vervolgens het bakmeel toe te voegen. Wat zout, kaneel en appels erdoorheen en in de wonderpan. Drie kwartier op het laagste pitje en alleen van de lucht kom je weer tot rust.
We hebben nog zo'n kleine 500 mijl te gaan en dan zal de overwinning zoet zijn! Deze cake is daar alvast een mooi voorproefje op.
[Bianca]
----------
radio email processed by SailMail
for information see:
http://www.sailmail.com
Als vaste klant staan we op zondag weer bij de eetkraampjes
op het marktje. Wat nemen we vandaag? Pitjel? Bami/nasi? Patat bout? Telho
terie? Bakabana met pindasaus? Flensje? Kipsaté? Een dawet als drinken erbij?
Iedere week probeerden we wat nieuws en ondertussen kennen we alle gerechten en
heeft iedereen zijn persoonlijke voorkeur. Terwijl wij bestellen worden de
kinderen door de mevrouw van de fruitkraam geroepen. Ze maken een kletspraatje
en krijgen gratis bakova’s (bananen). Domburg is maar een kleine plaats en
iedereen weet ondertussen wie we zijn. Die kleine blonde koppies trekken veel
aandacht.
