Bekende Nederlanders op een fantastisch Tenerife

Het is een mooie winterdag hier in Tenerife en we zitten met z’n allen aan de lunch in de kajuit. Dan horen we buiten een voorzichtig “Goede middag, is daar iemand?” “Hey dat is gezellig nog een andere Nederlander hier in de Marina”, zeg ik tegen Bianca en ik steek mijn hoofd uit het luik. Over de kuiprand heen wordt ik aangekeken door een vrolijk uitziende man met donker haar. Zoals hij daar zo staat in zijn opvallende nette blauwe pak, ziet hij er nu niet echt uit als een watersporter. Toch komt hij me vaag bekend voor, maar waarvan? Het wil me niet te binnen schieten. Op dat moment vraagt hij of hij ons even mag storen en een paar vragen mag stellen. Ik zie nu dat er behalve de man in het blauwe pak, nog een vijftal mensen vanaf de steiger naar mij staan te kijken. Dat moet de bemanning van een flink jacht zijn, denk ik nog even. Maar dan kijk ik recht in de lens van een professionele filmcamera en vanuit mijn ooghoek zie ik zo’n pluizige microfoon boven de buiskap neergelaten worden.

Beau in San Miguel

Krijg nou wat, hier staat een complete filmploeg en die man in dat blauwe pak is… mmm hoe heet hij ook alweer. Op dat moment komt ook Bianca nieuwsgierig naar buiten. Ik waarschuw Bianca dat ze niet moet schrikken, omdat er ook iemand met een camera staat. Nu neemt de man in het nette blauwe pak het woord en vraagt ons hoe we hier terecht komen en wat onze plannen zijn. Ondertussen komt ook Dylano uit het kajuitluik geklauterd. “Hey daar is nog iemand” hoor ik de man in het blauwe pak zeggen, “Wat leuk, het is een klein kindje!” Omdat Fenna nog binnen zit nodigen we hem uit om aan boord te komen. “Eh wel even oppassen dat je niet in het kinderbadje gaat staan.” Even later staat hij samen met de cameraman en geluidsman bij ons in de kajuit. Enigszins overdondert vertellen we ons verhaal van onze wereldreis, de zeeziekte en de kapotte motor.

Dat moet echt even gefilmd worden

Na een aantal vragen stelt de man in het blauwe pak zich eindelijk voor. Zijn naam is Beau van Erven Dorens en hij legt uit dat ze een televisie programma aan het opnemen zijn over Nederlanders die op vakantie zijn. Beau blijkt een heel aardige en open persoon te zijn en vraagt ons van alles over het leven aan boord, de voorbereidingen van de reis en de kapotte motor. Maar wat hem toch het meeste boeit is hoe wat dat allemaal met die twee kleine kinderen doen? Wat doen ze de hele dag? Waar spelen ze dan mee? En wat als ze ziek worden? En waar slapen deze schatjes dan? Beau kijkt zijn ogen uit en is erg onder de indruk van de kinderbedjes in het achteronder. Dat moet toch echt even gefilmd worden.

Wat bij mij door mijn hoofd schiet is dat het juist nu zo’n enorme zooi aan boord is. We zijn nog steeds aan het wachten op de nieuwe motor. Nu de bergruimte boven de motorruimte helemaal is leeggehaald om bij de motor te kunnen, liggen werkelijk waar overal de spullen die daar een plaatsje hadden. De vouwstoeltjes en tafeltjes liggen achter de kuip, de reddingsvesten vullen half Dylano’s bed en het gereedschap verspert een deel van de vloer.  Nee, als we wisten dat er een cameraploeg aan boord zou komen, hadden we het wel een beetje meer opgeruimd. Een vrolijke lach van Fenna brengt me weer terug in het heden. Terwijl Beau zich verbaast over het speelgoed dat overal in de kajuit een plaatsje heeft gekregen, bekogelen de kinderen elkaar met de granaatappelpitjes die nog op de lunchtafel stonden. Ja, het zijn echte schatjes… 

Na drie kwartier is het verrassingsinterview voorbij en stapt de hele ploeg weer van boord. Na een luid “Het is hier fantastisch!” staan we weer alleen in de kuip. Een beetje beduusd… Gaan we dan op televisie komen in Nederland? En wanneer dan? Beau heeft ons visitekaartje en één van de mensen uit zijn ploeg gaat ons een mailtje sturen wanneer dit allemaal bekend is. We zullen het wel horen. We gaan nu eerst de kinderen wat aandacht geven en de granaatappelpitjes van de bank en de vloer oprapen.

Spelen in de zandbak met de Antares crew

Spelen bij elkaar aan boord        

In de afgelopen periode was Beau niet de enige, voor ons bekende Nederlander, die we hier in San Miguel zijn tegengekomen. Suzanne, een vriendin uit Nederland, is een aantal dagen op Tenerife voor een mini-vakantie en komt gezellig een bakkie doen. Twee andere Nederlandse vertrekkersboten, de Verleiding en de Antares hebben hier ook een aantal dagen in de Marina binnen gelegen. Het was erg gezellig om weer eens lekker in het Nederlands bij te kunnen praten en  ervaringen uit te kunnen wisselen. Voor Dylano was het vooral erg leuk om met Quirijn, de jongste opvarende van de Antares, te kunnen spelen. Een aantal dagen wordt er over en weer bij elkaar op de boot gespeeld, afgewisseld met bezoekjes aan de zandbak en balletje trappen op het parkeerterrein. Wat is het toch heerlijk om je kinderen zo te zien genieten!

Surrealistisch landschap

De afgelopen paar dagen hebben we een auto gehuurd en gaan we eindelijk, na een dikke maand, er op uit om het eiland te verkennen. We hebben een paar dagen met heerlijk weer en we vertrekken al vroeg

Mooie groene naalbomen

richting El Teide, de grote vulkaan hier op het eiland. De top van de vulkaan ligt op 3718 meter hoogte. Met de auto kunnen we via een mooie route tot op zo’n 2200 meter komen. De laatste anderhalve kilometer kunnen met een kabelbaan worden afgelegd. Maar voor de 26 euro per persoon die dit kost, laten wij dit maar aan ons voorbij gaan. De uitzichten zijn hoe dan ook fantastisch. Wat me vooral fascineert, zijn de abrupte overgangen in begroeiing. De eerste honderden meters wordt het landschap bepaalt door rotsen, lage struikjes en heel veel cactussen. Wanneer je hoger komt gaat de begroeiing over in een dicht naaldbos waarbij de kleur groen overheerst. En dan opeens,

En dan opeens een maanlandschap

wanneer je om de hoek van de berg gaat, bevindt je ineens in een roodbruin maanlandschap waar nagenoeg niets meer groeit en waar grote zwarte stukken met lavagesteente het landschap een surrealistische aanblik geven. Na een uitgebreide lunch in het lavaveld gaan we over de bergkam, langs het observatorium door naar de Noordoost kant van het eiland. Op dat stuk worden we keer op keer verrast door de meest prachtige uitzichten over het eiland, de oceaan en de andere eilanden.

De Noordkust is prachtig groen

levensgevaarlijke weg

De volgende dag doen we deze mooie tocht nog eens dunnetjes over, alleen gaan we nu vanaf de vulkaan naar de Noordwest kant van het eiland. Hier worden we verrast door een landschap in honderden kleuren groen. Wat een enorm verschil met de droge rotsachtige zuidkant van het eiland. De dochter van de monteur had ons als tip meegegeven om op Punta de Teno te gaan kijken. Op zo’n twee kilometer van dit punt stuiten we op enorme waarschuwingsborden die ons wijzen op het feit dat de klifweg bij winderig en regenachtig weer verandert in een levensgevaarlijke weg en derhalve is afgesloten. Toch verder rijden is

Veel overhangend los gesteente op afgezette klifweg

geheel op eigen risico! Even twijfelen we of we wel verder moeten rijden. Maar het is immers rustig zonnig weer en wanneer er een Spaanse auto gewoon voorbij de afzetting rijdt weten we het zeker: we gaan er gewoon een kijkje nemen. De grote keien aan de zijkant van de weg en de vele scheuren in de weg zijn de stille getuigen dat het inderdaad niet helemaal zonder risico is dit pad te betreden. Maar het uitzicht is geweldig! We genieten van een prachtige omgeving en lopen tot aan het vuurtorentje.

Spannend moment
De terugweg naar het zuiden loopt via een eveneens prachtige bergroute. Ons huurautootje

Prachtig uitzicht vanaf Punta Tena

heeft het flink moeilijk met de helling van de weg. Alles moet in de eerste versnelling. Even beleven we nog een spannend moment wanneer we in een haarspeldbocht verrast worden door een kleine touringcar. Doordat er een andere auto al enige tijd aan onze achterbumper gekleefd zit kunnen we niet meer voor of achteruit. Met groot respect zie ik hoe de chauffeur van de touringcar schijnbaar zonder enige moeite weer achteruit de berg op rijdt en zo de situatie weet op te lossen. Ik laat met klamme handjes de koppeling weer opkomen en het lukt me om de auto weer in beweging te krijgen zonder de motor af te laten slaan. Ik ben blij dat we bijna op het hoogste punt zijn en kijk er stiekem weer naar uit om het laatste stuk weer lekker over de snelweg te kunnen rijden. We eindigen deze intensieve dag met een hapje eten in de Irish pub vlakbij de jachthaven. Ja het is hier werkelijk fantastisch!

[Patrick]

Tenerife is fantastisch!