Oversteek naar de Canarische eilanden, een tocht met hoogte en dieptepunten

Met mijn vader extra aan boord, besluit ik deze tocht geen zeeziektetabletten in te nemen. Na 2 a 3 dagen raken de meeste mensen over de zeeziekte heen en we zien deze tocht als een soort experiment voor de komende grotere oversteken. Woensdagmorgen vertrekken we vol energie uit Lagos. Hopelijk wordt deze tocht een groter succes, dan onze eerdere poging.

Gezamenlijk met de Danhu verlaten we Lagos. Er staan weinig golven, maar helaas ook te weinig wind. We zetten het grootzeil, proberen nog wat meer snelheid te halen uit onze halfwinder, maar moeten uiteindelijk toch onze motor bijzetten. Na een paar uurtjes gaat het harder waaien en kunnen we heerlijk zeilen. Het katterige gevoel verdwijnt en we hebben de smaak te pakken.

Het water is zo helder en glad,
dat ik mijn eigen spiegelbeeld zie.
Samen met de dolfijnen op de foto, zo gaaf!

We zien grote groepen dolfijnen! We zitten op het voordek en voelen ons goed. Dit is intens genieten, hier doen we het voor. Wow! Hetzelfde stuk water als onze eerdere poging, maar nu zo ontzettend anders. We worden ingehaald door een luidruchtige speedboot, bomvol toeristen, die ook op zoek zijn naar dolfijnen. Ik voel me wat decadent op mijn eigen boot, wat een luxe. Lekker rustig kabbelend door het water.

Wanneer ik een paar uur later, de eerder bereide avondmaaltijd opwarm, begint mijn maag weer te rommelen. Het op bed leggen van de kinderen wordt me te veel. Mijn maaltijd belandt uiteindelijk in de zee. En ik ben blij dat de mannen de wachten lopen in de nacht, zodat ik in mijn bed kan liggen. Zelfs in bed klotst mijn buik heen en weer en ik kom moeilijk in de slaap.

Dag 2 begin ik weer met frisse energie, maar de hoge golven maken het buiten niet prettig. Door de harde wind (windkracht 5 a 6) , gaan we gelukkig wel snel. Maar of we er nu vijf, zes of zeven dagen over gaan varen, we zijn er nog lang niet. De kindjes spelen vrolijk in de voorpunt, terwijl ik er ziek bij lig. Patrick is ook wat katterig, heeft niet veel eetlust, maar hoeft niet te spugen. Mijn vader voelt zich nog het beste. We hebben regelmatig contact met de Danhu, die de tocht ook erg pittig vinden! We houden een kletspraatje, voorzien hun van het actuele weerbericht en wensen elkaar een goede vaart. Ik kook, maar tijdens het opscheppen ren ik naar de wc. Er zit niet veel in mijn maag, maar alles moet eruit. Tot gal aan toe ben ik aan het spugen. Ik voel me zo beroerd! De tranen staan in mijn ogen en ik ga doodziek liggen. Mijn vader en de kindjes genieten van de maaltijd. Patrick eet een beetje en daarna leggen zij de kinderen in bed. Om 12 uur ’s nachts hoor ik Patrick door de marifoon kletsen met de Danhu. Op de grote zee zien we een klein wit en groen licht tevoorschijn komen. “Hey Danhu, kijk eens achterom”. Patrick schijnt met het grote zoeklicht in ons zeil en ik hoor de verassing en opluchting in Philipa’s stem. Wat een energieboost geeft het om te merken dat je niet helemaal alleen op de oceaan zit.

Zonsopkomst

De volgende morgen is er iets minder wind, maar de golven staan er nog steeds. We schudden behoorlijk heen en weer en ik voel me slap. De verleiding is groot om een zeeziektetablet in te nemen, maar ik geef het experiment nog een kans van slagen en neem niks in. Patrick voelt zich beter en is al behoorlijk ingeslingerd. Hij begint zelfs een boek te lezen in zijn wacht. We zetten de halfwinder en maken een redelijke snelheid. Via de kortegolfzender hebben we contact met een aantal andere Nederlandse schepen, waarvan we er een aantal weer op Lanzarote zullen ontmoeten, gezellig! Ook spreken we de Danhu weer, die vraagt of we al vis gevangen hebben, maar ik ben te ziek om zelfs de lijn uit te gooien. En na al het lekkere eten dat ik de vissen de afgelopen dagen al gegeven heb, hebben ze vast geen trek in een nepvisje met haken. En dat klopt, want de Danhu heeft ook nog niks gevangen. ’s Nacht kan ik niet slapen, mijn buik blijft draaien en ik rol van links naar rechts in het bed. Ik besluit er uit te gaan. Er zijn super veel sterren en je ziet zelfs de Melkweg. Patrick heeft al een aantal vallende sterren gezien en verteld dat hij wat wensen voor me heeft gedaan. We kletsen even in de kuip. Het is heerlijk warm buiten, maar ondanks dat het een prachtige nacht is, staat het huilen me nader dan het lachen. Ik kan hier niet van genieten. Ik moet teveel laten, veel negatieve momenten overbruggen en de meter is uit balans. We nemen een rigoureus besluit, wij gaan geen grote oversteek maken. We filosoferen over alternatieve reisplannen van een jaar op de Canarisch blijven hangen tot direct terugvaren en met het vliegtuig meer van de wereld te zien. Met een fles ORS ga ik terug naar mijn bed. Ben er helemaal klaar mee en in gedachten maak ik een advertentie om de boot op internet te koop aan te bieden.

Mijn vader en kinderen genieten op het voordek van de dolfijnen.

Dag 4 belooft wat! Er is helaas zo goed als geen wind, maar er zijn ook zo goed als geen golven. Ik voel me goed! De motor staat aan en ik ga energie bijtanken. Ik heb eetlust en drink veel om mijn vochtbalans weer op peil te krijgen. Ik neem de tijd om mezelf op te frissen en bereid de maaltijden voor de komende dagen voor. Heel de dag komen er lekkere luchten uit de keuken, van brood, tot groente en vlees. Het water is prachtig blauw en we zien wederom dolfijnen en een waterschildpad. De kindjes lopen vrolijk over het dek en ik kan er zowaar weer van genieten. Mijn vislijn gaat uit, maar we vangen niets. Een Engels jacht roept ons op via de marifoon, hij ontvangt ons van een extreem verre afstand en vond het leuk om dat te laten weten. Tevens vertelde hij dat hij de voorgaande dagen ook mee profiteerde van de weersberichten die we doorgaven aan de Danhu. De nacht gaat goed en Patrick vermaakt zich prima met zijn spannende boek. Mijn vader vindt de wachten saai, maar het schema van 3 uur op en 3 uur af begint steeds meer te wennen.

De volgende morgen is er weer meer wind en ook meer golven. Ik breng de dag weer grotendeels liggend door, heb niet veel eetlust, maar wat ik eet en drink, blijft er wel in. Zouden de vissen vandaag dan wel trek hebben in het nep-visje aan mijn vislijn? ’s Avonds eten we een heerlijke quiche die ik de dag ervoor al ver voorbereid had. Helaas zonder verse vis…En zo eindigen we dag 5 al weer.

We zijn er gelukkig bijna. Ik wil aan land.

Onze laatste dag, dag 6. Alle voorgaande dagen waren helemaal blauw, maar vandaag beginnen we met wat bewolking. In de nacht hebben we de motor bijgehad om de snelheid erin te houden, zodat we vandaag voor het donker aankomen. In de ochtend komt er wat wind en kunnen we weer zeilen. Even maken we een eindsprint en vliegen we met 7 knopen op ons doel af. Ondanks de bewolking, zien we ’s ochtends al land! En even later hoort en ziet Patrick een Walvis! Ik zie nog net zijn grote vin, waarna hij diep onderwater is gedoken. Dit zijn de momenten waar we het voor doen. De aanloop van Lanzarote is mooi, maar vanwege de zeeziekte lig ik het liefst op de kuipbank. We krijgen een warm welkom en ontmoeten de bemanning van de Badjar, een andere Nederlandse vertrekker. In de splinternieuwe haven hangt een super gezellige sfeer. We hebben veel aanspraak, ontmoeten veel gezellige mensen en zitten ’s avonds in onze korte broek en t-shirt aan de wel verdiende borrel. Op de achtergrond horen we Ierse live-muziek bij iemand anders uit de kuip. Net voordat we gaan slapen komt Frieda van de Puff ons vrolijk tegemoet rennen. De sfeer die hier in de haven hangt is niet te beschrijven, en overweldigend goed.

En vandaag (de day after) is het genieten! Vers brood, douchen, een wandeling door Lanzarote, de speeltuin, de blog updaten en wat kleine boodschappen doen. Morgen pakken we de klusjes weer op. En de zeeziekte? Die ben ik al weer vergeten! De wens om verder te gaan blijft.

[Bianca]