Relaxen in de Ria’s

Onze boord-speeltuin!

Welke dag is het vandaag? Uhm? Zitten we nog in juli of is het al augustus?
Ondertussen zijn we bijna 2 maanden onderweg en weten we steeds meer te genieten. Het mag hier dan wel “Costa da Morte” genoemd worden, maar “Costa da Relaxe” zou net zo gepast zijn. Ligt dit aan de omgeving, de plaatselijke bevolking, het mooie weer, andere cruisers, mijn moeder die op visite is geweest of komen we nu eindelijk zelf tot rust? De waarheid zal waarschijnlijk een combinatie van dat alles zijn.



Gezellig etentje met mijn ouders en ex-buurtjes.

In Spanje heb je overal openbare speeltuintjes!

De Spaanse Ria’s (grote beschutte inhammen van de zee) bieden voor ieder wat wils. Achteraf ben ik erg blij dat we in het begin van onze reis de vaart erin gehouden hebben, zodat we hier alle tijd hebben. Het is hier prachtig! Twee a drie keer per week zeilen we op ons gemak naar een nieuw plekje, afhankelijk uit welke richting de wind waait, maar er is altijd een rustig plekje te vinden. We ankeren erg veel bij strandjes of juist vlak bij stadjes waar we dan met de bijboot een bezoekje brengen. De bijboot trekken we dan op het strand of knopen we vast aan de trailerhelling. Ondertussen hebben we zoveel vertrouwen in het anker, dat we de boot echt met een gerust hart achterlaten.

Zie Patrick genieten tijdens een zeiltochtje in de Ria's.

Even de benen strekken, prachtig hier!

 Vandaag hebben we, in A Pobra do Carminal, een prachtige wandeling gemaakt. Voor andere zeilers die ons blog volgen, een aanrader! Eerst een saai stukje over de weg, maar daarna een prachtig stuk over berg- en bospaden. Het was wel pittig, ik met Fenna in de rugdrager en Patrick met de buggy en andere zware bagage: extra kleren, zonnebrand, fototoestel, luiers, wat speelgoedjes, broodjes etc. Opa liep ook gezellig mee, dus hadden we wat extra handjes. Vooral bij het laatste stuk was dat erg fijn. De buggy moest getild worden en Dylano had twee handen nodig om over de stenen te stappen.

Dit was een heftig stukje, maar helemaal boven aan het rotspad kwamen we uit bij ons doel: Piscines naturales. Wow! In de loop der jaren heeft het lopende riviertje van de berg de stenen zo gevormd, dat er kleine zwembadjes in de beek zijn ontstaan. Een prachtig stuk natuur om even te poedelen en te relaxen. Toch jammer dat die Spanjaarden hier dan niks van horeca plaatsen. Volgende keer dus toch maar extra sjouwen en ook nog eigen flesjes drinken meenemen.

Echter was het niet de eerste keer dat ik ging zwemmen, want ruim een week geleden was ik vanaf onze geankerde boot naar het strandje gezwommen. Ik vond het een stoere uitdaging en toen ik blij op het strandje stond te zwaaien, keek de strandwacht mij licht geïrriteerd aan. Tja, je boot binnen de zwemmersboeitjes leggen, wordt niet gewaardeerd, dus dan moet je een stukje buiten het officiële zwemmersgebied zwemmen, iets waar de strandwacht ook niet blij mee was. En helaas voor de strandwacht, erg lang bleef ik nog niet eens op het strand, want plots zag ik de Puff en de Verleiding (2 andere Nederlandse vertrekkersboten) de ankerbaai binnenvaren. Gezellig, borreltijd!

Dylano trekt de bijboot wat verder op het strand,
hij mag niet weg zonder ons.

Patrick heeft trouwens ook al gezwommen. In zijn haast met het aan boord zetten van de boodschappen had hij de bijboot niet goed vastgeknoopt en toen hij die een aantal meter achter de boot zag wegdrijven, wist hij niet hoe snel hij erachteraan moest duiken. Toch jammer, dat ik en de kinderen het niet van dichtbij hebben meegemaakt, want wij waren in de speeltuin aan het wachten op onze watertaxi. En Patrick maar zeggen dat hij ons zo kwam ophalen. Nee, één knoop is niet voldoende. Hier een wijze raad, een bijboot moet je met 2 lijnen vastleggen en het liefst met 2 verschillende knopen op 2 verschillende plekken, zowel op je boot als je aanlegplek. Onderweg van de ene Ria naar de volgende Ria kwamen we bij de ingang ook een drijvende lege bijboot tegen. Op dat moment waren we niet in de mogelijkheid om hem op te pikken, maar ergens zal er een schipper flink de balen hebben van zijn grote verlies.

En dan nog één laatste hoogtepunt, want ondertussen is het al weer laat. Met drukke dagprogramma’s, gezellige familiebezoekjes en alle borrels en spelletjesavonden komt het er niet van de blog bij te werken, dus heb ik me voorgenomen deze avond echt een tekst te typen. Kan hij morgen in het internetcafé nog online. Maar het scheermesjes-zoeken-verhaal, kan hier niet aan ontbreken.

Daar....ja, hij komt boven!

Een idee van de Puff, die de tip weer van de Verleiding hadden gehoord, maar net voor eb kan je op het strand scheermesjes zoeken. De bemanning van de Puff had er zin in. Ik en de kids ook, dus hup aan het werk. Met een busje zout op zoek naar kleine gaatjes in het zand. Die volstrooien met zout en wachten tot een slijmerig hoofdje zover omhoog komt dat je zijn schelp kan vastpakken. En als je hem dan vastpakt begint hij tegen te sputteren. Hij wil omlaag, maar je moet hem dus langzaam omhoog trekken: Ja, hebbes! Ieuw, gaan we dit straks echt eten? Onze boot wordt omgetoverd tot luxe eetcafe en in de keuken gaan de chefkoks los. Een super gezellige middag en ik moet zeggen dat die slijmerige beestjes best te eten zijn! Ondertussen slaat het weer van zonnig plots om en geeft Patrick onze gasten een lift naar huis!

Haha! Hebbes! Dylano bekijkt het vanaf veilige hoogte.

Smullen maar!

5 minuten na de lunch, mist!

Ik wil het dan wel “Costa da Relaxe” noemen, maar de naam “Costa da Morte” heeft het natuurlijk niet voor niks. Het weer kan hier snel omslaan, van prachtig zonnig naar dichte mist en van windstil naar een forse wind. Gelukkig is het nu buiten heerlijk rustig en ga ik gauw mijn bedje opzoeken. Morgen maar weer kijken wat voor weer het is, of we gaan varen, of naar de speeltuin of naar het strand gaan, of dat we nogmaals scheermesjes gaan zoeken of wat dan ook gaan doen. We moeten helemaal niks, maar kunnen van alles, heerlijk!

[Bianca]