Costa del Morte



Tientallen schepen nemen deel aan de processie

Heel de middag hangt er al een aparte sfeer in het dorp, in de straten verzamelen zich de lokale dorpsbewoners. De oudere mensen zoeken een plekje in de schaduw, van waaruit ze de straat en de haven in de gaten kunnen houden. Er is extra politie op de been en aan boord van de grote patrouille boot van de Guardia Civil heerst een bijzondere bedrijvigheid. Rond half zeven beginnen van alle kanten, grote en kleine schepen naar de vissershaven te varen. Alle schepen zijn afgeladen met volwassenen en kinderen en wij vragen ons soms af hoe de man of vrouw aan het roer nog kan zien waarheen hij of zij moet sturen. Vanuit onze bijboot slaan wij dit alles gade en proberen uit de buurt van de grootste drukte te blijven. Dan begint plots een harde sirene te loeien en barst een heftig geknal van vuurwerk los. Wanneer ik mijn ogen sluit heeft het nog het meeste weg van een scene uit een film over de tweede wereldoorlog. Na enkele minuten wordt aan deze kakafonie van geluiden ook het geluid van de lokale kerkklok toegevoegd. 

We liggen met de bijboot in de haven van het plaatsje Muros en zijn getuige van een jaarlijkse traditie. Op 16 juli wordt hier de heilige maagd Carmen geëerd. Dit gaat geheel volgens oude visserstradities. Na de mis in de lokale kerk gaat een groep keurig geklede mannen en vrouwen in processie naar de haven, waar de hele stoet aan boord gaat van een lokale viskotter. Onder het getoeter van de vele scheepshoorns en het nog steeds aanhoudende geloei van de lokale sirene gaat de vloot van tientallen schepen naar het midden van de baai. Daar wordt een offer gebracht, waarmee bedankt wordt voor het voedsel en de inkomsten die de zee hen geeft en tegelijkertijd worden de vissers die niet meer van zee zijn teruggekeerd herdacht.

Prachtige Costa del Morte

Muros ligt midden in het gebied van de Spaanse Rias, in de Spaanse streek Galicia. Dit gebied in het Noordwesten van Spanje is de thuishaven van de helft van de hele spaanse vissersvloot. Het is een dun bevolkt gebied met vele kleine vissersdorpjes. Het is een prachtige, ruige kust met veel groen van gras en bomen afgewisseld met ruwe rotspartijen. De kust wordt Costa da Morte, kust van de dood genoemd. Een oude legende zegt dat de kustbewoners bewust alle verlichting uit deden, zodat passerende schepen schipbreuk leidden op de dodelijke rotsen. Vervolgens deden zij zich dan tegoed aan alles wat op de kust aanspoelde. Op mooie dagen ziet het landschap er werkelijk prachtig uit, maar met plotseling opdoemende mist, die hier vaak voorkomt, kan het snel gevaarlijk worden. De vele scheepswrakken zijn hier de stille getuigen van.

Rustieke ankerbaai in Camarinas vlakbij een strandje

Onze reis heeft ons de afgelopen weken in etappes langs deze prachtige kust gevoerd. Na een rustperiode in La Coruña zijn we naar Camarinas afgezakt. Dit is een sfeervol klein vissersdorpje met smalle hobbelige leistenen straten waaraan kleine vierkante huisjes zijn gebouwd. We gaan verderop in de baai voor anker, enkele tientallen meters van een sfeervol zandstrandje. Daar kunnen de kinderen heerlijk spelen en pootje baden.
Wanneer het een dagje geen strandweer is, gaan we wandelen naar de vuurtoren op Cabo Vilan, op slechts 5 km ten Noordwesten van het dorpje. De route blijkt echter flink wat hoogteverschil te hebben en met Fenna in de rugdrager en Dylano aan de hand houden we het na anderhalf uur wandelen voor gezien en genieten we van een prachtig uitzicht op de rotsen en de vuurtoren. Na een welverdiende picknick lopen we via een prachtig wandelpad terug naar het dorpje.

Op het strandje in Camarinas

Ook in Camarinas worden voorafgaande aan de 16e juli allerlei feestelijkheden georganiseerd. Op de vrijdagavond en zaterdag wordt een traditionele jaarmarkt gehouden. Mannen en vrouwen zijn gekleed in traditionele klederdracht en voor kinderen worden er ridderspelen gehouden. Op de markt worden allerlei handgemaakte producten verkocht, maar vooral veel eten! Zaterdagavond wordt op het strandje, vlakbij onze ankerplaats, een dancefeest georganiseerd. Wanneer we een plaatselijke tiener vragen hoe lang het feestje wordt gehouden, wordt met een grote glimlach geantwoord: “tot zeker 6 uur ‘s ochtends ”. Nou dat hebben we geweten. De muziek ging zo hard dat de luiken in de sponningen stonden te trillen. Wanneer ik rond 3 uur ‘s nachts met de kijker het feestje gade sla, zie ik enkele tientallen mensen dansen voor het podium. Ach, ik gun iedereen zijn feestje, maar hoop er toch stiekem op dat het snel zes uur zal zijn. Ik heb nog niet echt lekker geslapen. Om half zeven, wanneer Dylano laat weten dat hij al wakker is draait de DJ nog steeds nieuwe tracks. Wanneer ik nogmaals met de kijker kijk, zie ik een lege dansvloer en nog slechts een handje vol mensen hangend aan de mobiele tap. De muziek staat nog onverminderd hard. Uiteindelijk gaat om negen uur ’s ochtends de muziek pas uit, zodat wij in alle rust anker op kunnen gaan. Nee dit stukje cultuurverschil, heb ik echt nog niet begrepen.

Wat wil je nog meer??

De volgende stop is Praia de Sardineiro. Tijdens onze vaartocht naar deze rustige ankerbaai ronden we kaap Finisterre, de Spaanse versie van het Engelse “Lands end”. We volgen de in de pilot beschreven route Tussen de rots “Cenlolo de Finisterre” en kust door. Wanneer we de rots naderen ziet het er spannend uit. De doorgang lijkt smal en de duidelijk zichtbare brekers op de onder water liggende rotsen links van de rots geven het een dramatisch aanzicht. Even twijfelen we. Maar als het in de pilot staat zou het toch moeten kunnen? Dichterbij lijkt het uiteindelijk toch breder te zijn dan het leek. We genieten van een gaaf uitzicht op de rotskust en de beroemde vuurtoren op de zuidelijke punt van de Kaap.
Vanaf de ankerplek kunnen we gemakkelijk met het bijbootje op het strand landen. Tot het grote plezier van Dylano en Fenna is direct naast het strandje een leuk en goed onderhouden speeltuintje. Bianca en ik genieten van een prachtig uitzicht op de speeltuin, de ankerbaai, de boot en daarachter de Atlantische oceaan met daarboven een strak blauwe lucht. Is  het verbeelding, of is het hier echt al een paar graden warmer dan ten Noorden van de Kaap.

Heerlijk rustig zeilen naar Ria de Muros

Vanuit Finisterre naar Ria de Muros is de eerste echte vaartrip waar we echt hebben genoten. Rustig windje, slechts lage deining, en een stralend zonnetje met een heerlijk aangename temperatuur. Dit lijkt op wat we in de pilots en verslagen van andere zeilers al zo vaak hebben gelezen. Na het voor anker gaan hebben we voor het eerst echt lekker aangenaam nog tot laat in de kuip gezeten.

Met de bijboot naar de kant

De laatste dagen zijn we het ritme aan boord steeds meer aan het aanpassen aan het lokale dagritme. De kinderen worden ondertussen pas rond half negen ’s ochtends wakker. We doen dan op ons gemak ontbijten en de rest van de ochtend spelen de kinderen aan boord en doen wij wat klussen of huishoudelijke taken. Na de lunch rond 14.00 uur gaan de kinderen naar bed voor een middagslaapje. Ook wij gaan soms nog even liggen of we genieten van het moment om wat voor ons zelf te kunnen doen. Na de middagrust, rond 16.30 uur gaan we met de bijboot naar de wal. Daar is de Siësta dan ook voorbij en gaan de winkeltjes weer open. We doen boodschappen, drinken en eten wat in het stadje of dorpje en de kinderen spelen in de lokale speeltuin of strandje. Dylano probeert voorzichtig wat contact te zoeken met de kindjes hier. De taalbarrière maakt het ook voor hem soms lastig. De laatste dagen roept hij hard “Hasta la Pasta” door de speeltuin. Bianca probeert hem nu wat echte Spaanse woordjes bij te brengen. Rond acht uur ‘s avonds gaan we terug aan boord en wordt de avondmaaltijd genuttigd. Hierna gaan de kindjes naar bed, eerst Fenna, daarna Dylano. Rond half tien hebben we dan nog even het rijk alleen. Onder het genot van een glaasje fris of wijn bestuderen we samen de pilot, lezen we een goed boek of kijken we een filmpje op de laptop. Ja het heeft even geduurd, maar ik geloof dat ik best kan wennen aan het leventje als cruiser.

[Patrick]