donderdag 16 juli 2015

Inburgeren in Suriname

Als vaste klant staan we op zondag weer bij de eetkraampjes op het marktje. Wat nemen we vandaag? Pitjel? Bami/nasi? Patat bout? Telho terie? Bakabana met pindasaus? Flensje? Kipsaté? Een dawet als drinken erbij? Iedere week probeerden we wat nieuws en ondertussen kennen we alle gerechten en heeft iedereen zijn persoonlijke voorkeur. Terwijl wij bestellen worden de kinderen door de mevrouw van de fruitkraam geroepen. Ze maken een kletspraatje en krijgen gratis bakova’s (bananen). Domburg is maar een kleine plaats en iedereen weet ondertussen wie we zijn. Die kleine blonde koppies trekken veel aandacht.

En ondanks dat we echte bakra’s (blanken) zijn, beginnen de kinderen toch al op Surinamers te lijken. Na vele dagen zwembad zijn ze erg bruin en Dylano’s lievelingsgerecht is voortaan roti. Gisteren stond ik dus een hele dag in de keuken, want hier is roti nog makkelijk te koop, maar straks zal ik het zelf moeten maken. Met lokale tips was ik trots op het resultaat, maar we zullen echt nog een paar keer roti moeten eten in de Warung voor een smaaktest en kwaliteitscheck en dat is natuurlijk geen straf.

Soms huren we voor een paar dagen een auto, zodat we boodschappen kunnen doen bij de Tulip en aansluitend wat kleine uitstapjes maken. Bij het benzine station wordt al vrolijk gevraagd of we weer gaan wandelen naar Paramaribo en de dame werpt een blik naar de kindjes. En wandelen (betekend rijden), dat doe je hier met de auto! De kindjes zijn er al aan gewend en knikken vrolijk ja.  
Bij de grote supermarkt, waar bijna alle Nederlandse producten te koop zijn, doen we inkopen voor een aantal dagen vooruit. Sommige dingen zijn heel erg duur, bijvoorbeeld optimeldrink of yoghurt voor meer dan 4 euro per pak, maar ja zolang er mensen zijn die het kopen, zullen zij het blijven aanbieden. Het is een luxe dat het te koop is, maar wij houden het bij de lokale yoghurt. Ietsje dunner dan die uit Nederland, maar stukken goedkoper en heerlijk romig qua smaak. Als je goed op de prijzen let, is er een hoop te koop en we genieten van slagroomsoesjes, kroketten, aardappelbolletjes, spruiten, andijvie, frikadellen, vruchtenhagel en oude kaas. Voor ons na Afrika een shop-walhalla.

De dagen dat we geen auto hebben, doen we klusjes aan de boot, computeren we, zwemmen we veel in het zwembad en doen we kleine boodschappen bij het fruitkraampje en bij de Chinese supermarkt. De buitenboord motor loopt bijvoorbeeld niet lekker en is ondertussen al vier keer uit elkaar gesleuteld om de carburateur te reinigen.

De dagen met de kinderen zijn druk en vliegen voorbij, de klussenlijst blijft lang, de boot te klein en de frustraties lopen op. Na avonden vol discussies, besluiten we dat er wat moet veranderen. We geven elkaar wat meer ruimte en gaan ’s avonds wat meer onze eigen gang. Een andere omgeving en wat aanspraak aan de bar doet me goed. Met wat Surinaamse dronken mannenpraat krijg ik zelfs meer indrukken van de cultuur en het nachtleven.

Afscheid nemen.
Dick en Anita krijgen een versierd doosje
met zelfgebakken koekjes mee! Hmmmm.
Ondanks dat we steeds meer lokale mensen leren kennen, er steeds meer Surinaamse nummers in mijn telefoon bijkomen, hebben we ook al weer afscheid moeten nemen. De drie weken vakantie van oma Marleen en opa Adrie zijn voorbij gevlogen en ook andere zeilers hebben hun reis ondertussen voortgezet. Gelukkig zien we de meeste zeilers in de Carieb weer terug. Doordat we zoveel dingen beleefd hebben, heb ik hieronder per kopje wat uitstapjes beschreven.

Fort Zeelandia

Dylano geeft van te voren al aan dat hij geen zin heeft om het fort te bezoeken. Na kort overleg, besluit ik met Dylano bij het zwembad te blijven. Patrick neemt Fenna mee in de rugdrager en gaat samen met zijn moeder en Adrie op zondag het fort bezichtigen. Op zondag zijn er namelijk (gratis) rondleidingen. Doordat Patrick maar één kind bij zich had, heeft hij ook echt kunnen genieten van de uitgebreide rondleiding door het goed onderhouden historische gebouw. Zelfs Fenna was er stil van.


Fort Nieuw-Amsterdam

Samen met de kinderen en oma Marleen en opa Adrie zijn we naar dit fort gegaan. Het was interessant om informatie te lezen over de slavenhandel en de oude plantages. De slaven hebben het erg zwaar gehad en dat maakte veel indruk. ’s Middags zijn we nog even bij de grote speeltuin, net voor het museum, gestopt.


Eerste buitenlandse huisarts bezoek

Dylano en Fenna hebben beide rode bultjes rond hun mondje en we besluiten langs de lokale dokter te gaan. Vanaf vertrek de eerste keer dat we een dokter nodig hebben en ik ben benieuwd wat ik kan verwachten. Omdat Fenna er het meeste last van heeft, besluit ik alleen met haar te gaan. Gelukkig is het dichtbij en heb ik het snel gevonden. Bij de dokter aangekomen, meld ik me netjes en neem ik plaats in de wachtruimte. Een mannelijke assistent werpt vluchtig een blik en staart daarna naar mijn bulten, in plaats van de bultjes in Fenna’s gezicht. En ik had al speciaal geen zomerjurkje aangetrokken. Hij trekt snel de conclusie dat het een allergische reactie is en ik moet weer in de wachtkamer wachten. Een vrouwelijke assistent roept me later nogmaals. Zij richt zich gelukkig wel tot Fenna en merkt al snel op dat het hier niet om een allergische reactie gaat. Helaas is de dokter al weg (terwijl het nog ochtend is), maar morgen vanaf 7 uur is hij er weer en hij blijft tot de laatste patiënt weg is. Uhm, dat wordt dan vroeg opstaan, want ik wil hem niet weer mislopen.

De dag erop meld ik me weer bij de balie. Deze keer zit de wachtkamer bom en bomvol. Het blijkt een controle dag voor suiker-patiënten te zijn. Ik meld me nogmaals bij een ander kamertje en wordt dan gevraagd even te wachten. Ze heeft net een stapel dossiers bij de dokter gebracht en die mensen zitten keurig op volgorde op de wachtbank. Ik moet bij vele andere mensen op de algemene wachtbank plaatsnemen. Het duurt maar en het duurt maar. De rij op de wachtbank schuift niet echt vlot door. Van een lokaal iemand, die even naar de winkel was gegaan, krijgt Fenna een koud flesje water en een zakje chips. Een bijzonder lief gebaar van een totaal vreemde, waar Fenna weer even zoet mee is. 

Ondanks dat ik dacht dat we tijd genoeg hadden, begin ik na 2 uur wachten wat ongemakkelijk naar mijn horloge te kijken. Ik wil niet de ongeduldige westerling zijn, maar ik heb zo toch een probleem. Patrick heeft namelijk een afspraak en die kan nu niet van boord, want het bijbootje had ik meegenomen en die hangt nu aan het steigertje bij de kant. Ik meld me bij de assistent en leg de situatie uit. Het is geen probleem, ik kan gaan en weer terugkomen. Ik race heen en weer en als ik terug kom, heeft de assistent net een nieuwe rij mensen op de wachtbank gezet. Ik zie de bui al hangen dat ik met twee kinderen (want nu heb ik Dylano ook bij me) nog een keer minimaal 2 uur in de wacht sta om vervolgens op de wachtbank plaats te mogen nemen. Maar nee, ik heb geluk, ze plaatst me er tussen. Yes, we zitten op de wachtbank. Ondertussen rennen en stoeien de kinderen door de wachtkamer. Er is geen houden aan. 

Ik kijk wat rond en heb het idee dat ik in een tv-opname van banenensplit of benidorm bastards zit als mijn blik valt op een oudere vrouw. Ze is stevig, heeft een mooie nachtpon/ bloemetjesjurk aan (zo één van ma flodder), lange haren die langs haar gezicht plakken en natuurlijk versleten slippers. Plots rinkelt een hip telefoonmelodietje als mijn blik valt op haar tasje, met het bekende Angry-bird vogeltje erop. Haha geen angry bird, maar angry oma. We wachten nog een half uur, wanneer we eindelijk het dokterskamertje binnen mogen. De dokter is erg vriendelijk en komt deskundig over. Hij bestudeert  de bultjes en geeft me een hele uitleg. Het kunnen drie dingen zijn: allergie, een schimmelinfectie of een infectie die wordt veroorzaakt door micro-beestje in het zand. Hij bespreekt zijn twijfel en adviseert uiteindelijk een crème voor de schimmelinfectie. Mocht dat niet werken, dan moet ik twee dagen later terugkomen voor een antibioticakuur. “Dat vervolgconsult is dan gratis, maar uh, wacht maar eens even, ik ben zo terug” zegt de dokter. Even later komt hij weer binnen. “Ik moest eerst overleggen met de dames, maar u hoeft helemaal niet te betalen, alleen de crème”. Nou dat is nog eens lief. Hij geeft me een receptenbriefje mee, wat ik aan de andere kant bij de balie kan afgeven voor de crème. Mijn oog valt nog vluchtig op een stempel, ik denk dat ik zijn achternaam verkeerd gelezen heb, of stond er nou echt “sukul” erop, haha wat doet het er toe. Na een hele ochtend entertainment en 2 euro armer, staan we weer buiten met de crème. Helemaal super geregeld, toch?! De crème slaat meteen aan en de bultjes trekken weg.

Feestdag Keti Koti

Surinaamse trots!
De zwemmers staan klaar om te springen.
Het is maar goed dat ze stroom mee hebben.
Een feestdag ter herdenking van de afschaffing van de slavernij. We begonnen de dag al vroeg. Er was een zwemwedstrijd van Domburg naar Paramaribo en wij lagen met de boot precies op de startlijn. Dus wekker gezet en om half 7 op een plekje verderop het anker uitgegooid. Wonder boven wonder kwam het ponton met zwemmers precies op tijd. Ze kunnen het wel, die Surinamers. Na het ontbijt de boot weer terug aan de mooring gelegd en op het gemak naar de stad. We konden nog net de laatste vier zwemmers zien finishen. In de Palmentuin en aan de waterkant kwam het feest langzaam op gang. Het deed ons een beetje denken aan Koningsdag. Veel mensen op straat, veel eetkraampjes en een gezellige sfeer. 

Hmm en het smaakt nog goed ook!
Wat een plaatje!
De mensen hadden alleen geen orange kleding aan, maar de prachtigste koto’s (jurken). Vele moeders pronkten met hun prachtige opgetutte dochtertjes en Dylano gaapte ze met open mond na. Het grapje en de vraag van een moeder, of hij soms verliefd was, vond Dylano niet leuk. Alle indrukken waren een beetje vermoeiend en we rijden terug naar Domburg, zodat de kinderen in de auto een dutje kunnen doen. Ook in Domburg is het feest. Hier geen prachtige koto’s, maar ’s middag een goochelshow. Patrick werd natuurlijk weer eens uit het publiek geplukt en was de sigaar. Met een stokje tussen zijn rits van zijn broek, stond hij bijna letterlijk voor lul. Hij kreeg wat klappen met een zak op zijn zak, waar de tovenaar later eieren uit toverde. Een hoop lol. 
Een paar dagen later zien we de tovenaar met hout sjouwen op het havenresort. Er werd nieuw meubilair gemaakt en die goocheltruck kende hij blijkbaar nog niet, dus er moest hard gewerkt worden!
Tja...daar sta je dan.
AHH! OEH. OEI.

Ja en dan komt er plots een ei uit de zak.  










Wat kunnen die korjalen racen!





Schildpaddentour Matapica


Mijn hoogtepunt van Suriname tot nu toe is de schildpaddentour. Na een overheerlijke lunch, varen we met onze privégids met een korjaal (soort gemotoriseerde uitgeholde boomstam) door het moeras. 

Het was een ware verrassing om het landschap te zien veranderen van een kanaal, naar een meer met riet, eilandjes met kale bomen, naar een volledig bos dat weer overging naar mangrove bossen en uiteindelijk belandden we plots bij het strand. We zijn over een botenbrug gegaan en zoefde over het water door de smalste doorgangetjes. Het was een soort doolhof en ik denk dat ik de route na tien keer varen nog steeds niet zou kennen. 

Laat de mannen maar sjouwen.
Soms liggen vissersmannen een hele tijd te wachten,
totdat er een andere korjaal komt, zodat ze hem samen over de dijk kunnen duwen. 
Wat een overgangen in bebossing, zo verrassend.

Wie ziet de vaarroute? De korjaal racet er doorheen!
Onze privé strandhut. 
Vele aapjes kijken ons na.
De gids heeft de korjaal stilgelegd en we genoten van de rust.
Soms moesten we bukken voor de lange uitstekende boomwortels en ondertussen hebben we ook nog aapjes gezien. Dit avontuur kan al niet meer stuk. ’s Middags relaxen we in de hangmat terwijl de kinderen met schepjes en emmertjes in het zand spelen. We zijn hier de enige, telefoonontvangst hebben we niet en we genieten van de bruisende golven, deze keer zonder zeeziekte. Onze gids heeft zijn eigen koelbox meegenomen, zodat we niks te kort komen. Uit zijn primitieve keuken tovert hij warme kippenworstenbroodjes en met een ijskoud drankje kijken we elkaar tevreden aan. Fenna had in de korjaal al een middagslaapje gedaan en Dylano valt in de hangmat in slaap. 


Relaxen in de hangmat.


Dat is maar goed ook, want het echte schilpaddenavontuur moet nog beginnen. Al vanaf de aankomst bij de strandhut plenst het van de regen, maar de weergoden zijn ons gunstig gestemd. Na het avondeten hijsen we ons voor de zekerheid in een simpele vuilniszakken regenjas, maar blijken het op een paar spetters helemaal droog te houden. Doordat het strand de laatste maanden weggespoeld is, moeten we een stukje lopen, voordat we de schildpadden kunnen zien. Het is hoogwater en we moeten door de struikgewassen naar een breder strandgebied lopen. Goed ingesmeerd tegen de muggen lopen we achter onze gids aan. Op onze broek zo’n twintig tal muggen en we nemen grote snelle passen. De gids gaat voorop en met zijn grote kapmes hakt hij alle takken weg, wat een belevenis. 

Baby-schildpadje zoekt zijn weg naar de zee.
Aangekomen op het strand zien we nog net een mooie zonsondergang, lege schildpadeieren en grote diepe kuilen die duiden op oude nesten. In een diepe kuil zien we een babyschildpadje die we een handje helpen om zijn weg naar zee te vinden. Daarna wordt het echt donker en gaat de gids voor ons op pad. Een knipperend rood licht betekend dat hij iets gevonden heeft en dat we moeten komen. In de verte zien we een rode boei op zee, maar van de gids nog geen enkel spoor. Hij loopt een aantal keer heen en weer en speurt het hele strand af. Naast twee andere groepjes met schildpaddenzoekers is er weinig te zien. 

De Leatherback schildpad legt eieren en
wij zijn er getuige van. 
Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar uiteindelijk heeft de gids goed nieuws. We lopen in een vaartje achter hem aan en zien dan een duidelijk spoor van een schildpad. We volgen het spoor en het blijkt een grote leatherback te zijn. De schildpad is net zo groot als Dylano! Met zijn achterpoten zwiept hij rustig om en om zand weg, zodat er een diepe kuil ontstaat. Daarna ploppen de eieren eruit en vallen in het gat. Super bijzonder om hier getuige van te mogen zijn. Doordat de schilpad schrikt van wit-licht kunnen we geen goede foto’s maken, maar des te meer genieten we van het moment. Na het leggen van de eieren, zo’n 60-80 stuks, gooit de reuze schildpad het gat weer op zijn gemak vol met zand. Er biggelt een traan over zijn wangen, maar het werk zit erop. Wij laten de schildpad weer met rust en lopen rustig terug naar de strandhut. Doordat het laag water is geworden, kunnen we over het strand teruglopen en komen we nog een Green turtel tegen die ook  eieren gelegd heeft en zijn gat weer dichtgooit. Ook zien we nog sporen en nesten van schildpadden die al weer terug in het water zijn. Fenna slaapt ondertussen in de rugdrager en Dylano heb ik op mijn arm genomen. Om half één ‘s nachts doen we bij het kampvuur nog een gezamenlijk drankje, eten bananen- en cassave chips, om vervolgens met z’n allen in ons 4 persoonsbed te kruipen.

 Door de vele indrukken en wilde oerwoudgeluiden slapen we onrustig, maar wat was dit gaaf. Na het ontbijt pakken we onze spullen en genieten we nogmaals van de korjaaltocht. Het blijft verrassend en mooi. Bij de plantagewoning van de gids krijgen we nogmaals een lunch en met een volle buik zet hij ons af bij het veerbootje. Een avontuur om niet snel te vergeten.

[Bianca]


8 opmerkingen:

  1. Hi Tofino's,
    Wat genieten jullie goed van Suriname. Gaaf om jullie belevenissen te lezen. We krijgen er heimwee van.
    Wanneer trekken jullie weer verder? We hopen jullie snel weer te zien. Leuk om ervaringen te delen. Sla wel goed in in Suriname. In het zuidelijke deel van de Carieb is alles schreeuwend duur. Tobago en Trinidad gaat nog wel. Groetjes Hedda, Walewijn en Quirijn

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hartstikke leuk om te lezen. Mooie foto's. Geniet nog maar van de tijd in Suriname.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuk om ullie verhaal te lezen terwinl win zelf hier in het warme frankrijk zitten. Wat kunnen jullie leuk schrijven en wat een leuke foto,s jullie genieten nu echt en over een paar weken nog meer als opa en oma komen. Geniet van jullie tijd daar samen en we horen wel weer wanneer jullie vertrekken en waar naar toe. Gisteren was hier een fransman met een grote schildpas op vakantie die liet hin in zijn hand aan de kinderen zien en mochten ook aaien. En wat hebben ze gelachen plots plaste de schildpad op de hand van die meneer.
    Heel veel plezier en wij genieten weer verd er van onze vakantie en jullie verhalen liefs en een knuffel voor jullie 4.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een gave belevenissen weer! Een huisartsenbezoek in Suriname is ook een avontuur te noemen zeg! Heb zelf 2 maanden in het academisch ziekenhuis van Paramaribo gewerkt; geloof mij maar dat je de avonturen daar over wilt slaan hoor! Fijn dat Fennas zalfje wel goed hielp. Wat worden jullie kids al groot!

    Groetjes,
    Esther Zuidema

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Beetje stil aan de horizon, vertrokken naar de stille zuidzee

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hee jullie de beste wensen voor 2016.
    Maar zijn jullie vergaan, door inboorlingen in de kookpot gevallen, boot verkocht en gestopt met blowen, kortom hoe gaat het daar eigenlijk of doet de sextant het niet meer. Anders stuur gewoon flessenpost ik hoor het wel. Met mij zijn er meer die jullie willen volgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Patrick en Bianca, Hoe is het met jullie? Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat en ook of alles nog goed is met jullie. Leef met jullie mee hoor!! Succes en laat even wat horen, of het nu goed gaat of niet, met mij vele anderen ;) Hartelijke groet, Els Roepers

    BeantwoordenVerwijderen
  8. P.S. Wat een prachtige foto's en wat een avontuur!!! Dankjewel!!

    BeantwoordenVerwijderen